Nog één keer naar de dokter en een afwisselend tripje door de Orlando-area

En daar waren we weer, voor de derde keer op rapport bij de plaatselijke huisarts. Maar deze keer niet om geld te brengen, maar om geld te besparen. Met de gezondheid is niks meer mis, nog wat zwakjes soms, dank u. Flink eten en “een kwestie van goed kauwen dat het eten gelijkmatig  in je bloed komp” zoals mijn Haagse vrinden Jacobsen en van Esch plegen te beweren. Nee, wij meldden ons bij de dokter omdat ze bij United Airlines wel goed maar niet gek zijn. Na enig aandringen waren zij wel bereid onze tickets aan te passen, hoewel we daar natuurlijk formeel helemaal geen recht op hebben. Natuurlijk dekt de reisverzekering de schade als er toch nieuwe tickets nodig zijn, maar wij dragen graag bij aan de kostenbesparing van Unigarant, in de ijdele hoop dit terug te zien in een lage premie. Als tegenprestatie vragen ze wel een rekening en een verklaring van de dokter waarin staat dat hij vindt dat de patiënt op enig moment niet in staat was om te reizen. Tijdens het consult had Teleton de dokter wel verzocht om Lidy, met het oog op de geplande terugreis, zo snel als maar mogelijk was op te lappen. De man had zijn schouders een beetje opgehaald en iets gebrabbeld dat hij daar natuurlijk niet zoveel invloed op had. De wereld is vol paarse krokodillen en garantie op genezing was misschien wel een beetje te veel gevraagd, maar wist Teleton veel dat hij dat toch maar beter schriftelijk vast had moeten laten leggen…..

Vandaar dit derde bezoek. De wachtkamer zat weer bommetje vol. Er werd vandaag weer goudgeld verdiend, daar in dat kleine huisartsenpostje. Teleton overlegde de rekening van de dokter en vroeg op zijn charmantst of de goede man  misschien zo vriendelijk zou willen zijn om  te verklaren dat Lidy echt niet per vliegtuig vervoerd had kunnen worden al was het maar omdat de binnenkant van haar lichaam uit alle openingen met ongekende kracht naar buiten spoot. Wij bleken niet de eersten die een beroep op de goedheid van de dokter deden. Een kant en klare standaardbrief, waar alleen nog even de naam van de patiënt op moest worden ingevuld, rolde uit de computer. En dat alles complimentary, grateloos en voor noppes. Waar vind je dat nog? Wij melden ons morgenochtend dus met een aardige brief van de goede dokter bij de balie van United om in te checken. Want zo zijn ze  weer wel daar, vooraf inchecken was voor de zekerheid toch maar even geblokkeerd tot we morgen onze papieren hebben overlegd. “Komt u wel tijdig naar het vliegveld”, is ons telefonisch medegedeeld. Dat voorspelt niet veel goeds. Het zou me niks verbazen als we morgen weer een uurtje met volle bepakking van het kastje naar de muur worden gestuurd. Kwijlend zullen we wellicht onze paarse krokodil zien staan, maar we kijken er niet van op als we hem niet direct probleemloos mee mogen nemen………

Wij zijn voornemens om half zeven op te staan zodat wij rond acht uur richting het vliegveld kunnen rijden.  Bij Alamo zijn geen problemen voorzien, zij zullen ons juichend begroeten want de tank van de joekel van een GMC is nog maar voor een kwart gebruikt. En dat terwijl wij vandaag toch zo’n aardig toertje door de dreven van Orlando hebben gemaakt. Door de rijke buurten richting Winter Garden, langs prachtige lanen met geweldige villawijken en vooral veel kerken. Hier zal het des zondags een drukte van belang zijn als de mannenbroeders met hun vrouwen en dochters met gebloemde mutsjes ter kerke gaan. In hun Esacalades en Tahoes…..

Wij wisten de Old Time Pottery nog te vinden op de West Colonial Drive, altijd leuk voor een bezoekje. En dan zit je meteen ook in de ruige buurt van Orlando, denk ik zo maar. Wij tuften deze lange weg vol Dolly Parton look-a- like clubhuizen, louche autoverkopers, schiettenten en pandjeshuizen af tot we aan de Orange Blossom Trail kwamen. Nog meer kilometers autodealers, afgewisseld met Waffle Houses en aircoreparatie bedrijven. Bij ieder stoplicht werden we smekend aangekeken door eenarmige-, eenbenige- of eenogige veteranen van de verschillende oorlogen waarin hun vaderland verzeild was geraakt. Nog zwaarder gehandicapten slalomden met hun krakkemikkige rolstoel tussen de wachtende auto’s door, rammelend met hun Burgerkingbeker met muntjes. Zij nemen alle risico’s; erger dan ze er nu aan toe zijn, kan het niet worden. Hier wordt je weer even met je neus op de feiten gedrukt, zo zit de wereld in elkaar! Daar zit je dan in je Yukon…….en je vraagt je af waarom die sloebers niet bij de stoplichten op de Old Wintergarden Road tussen de kerken en de villa’s gaan staan bedelen.

Thuisgekomen stortte Lidy zich op de koffers alsof ze nooit een dipje gehad had. Feilloos werd de eerst gevuld en gewogen. Geen grammetje overgewicht. De extra trolleys worden zo afgevuld dat we er met een slimme beweging een rugzakje met het hoogstnodige uit kunnen rukken, voor we ze aan het eind van de slurf, courtesy from United, alsnog zonder betaling kunnen inleveren. En hier zitten we nu, met ons laatste restje cola en een handje chips. Te wachten op de dingen die komen gaan. Wanneer we daar kond van kunnen doen is nog niet duidelijk. Het vliegveld is voorzien van WIFI, maar voor hetzelfde geld rennen wij morgen drie uur lang radeloos van hot naar her om de zo vurig gewenste stoelen in de vliegtuigen op weg naar huis te bemachtigen. Wat ons betreft hebben we deze reis avonturen genoeg beleefd, wij hopen dus op een saaie overtocht!