United we stand…..

Op een tijd dat normaal alleen de melkboer zijn wekkertje af laat lopen, stonden wij een beetje verdwaasd naast ons bed. Welke idioot laat er nu die oude Nokia rammelen. Pardon, dat waren we zelf……D’r uit want vanaf vandaag wordt er geen huur meer betaald. Bedden afhalen en baldadig het beddegoed over de reling naar beneden mikken; want we hebben nu wel genoeg trappen gelopen.

Het beddegoed ging linea recta de wasmachine in, dat scheelt de poetsvrouw straks wachten tot de boel weer droog is. We aten en dronken wat volgens de methode “staande receptie” want we wilden ons niet ophouden aan flutdingetjes. Het ontbijt stond gepland op het vliegveld…..

Hoewel een tikkeltje dampig vanwege de vroegte, kon je al zien dat het vandaag weer een dag met zeven zonnen zou worden. Wij ritsten de lange broeken en de koffers dicht en gingen op pad. Dag Town House, het was fijn, bye bye Coral Cay! Het was stil onderweg, geen stoplicht tegen en zo kwam het dat we in recordtijd de kofferbak van de Yukon op het perron bij United leeg kieperden, precies bij een bankje dat in de zon en uit de wind op Lidy stond te wachten. Bij Alamo was ik de enige die wat in te leveren had en in ruil voor het bonnetje met de gewenste brilstand, zette ik de joekel voor aan in de rij. Hoppa, oversteken, de lift in en daar zat Lidy geduldig op me te wachten.

Volgende zaak: inchecken! We kregen, nadat de koffers waren goedgekeurd een machine toegewezen. Teleton wist natuurlijk al al lang dat dat ‘m niet ging worden, maar duwde voor de vorm toch zijn paspoort in de daartoe bestemde gleuf. Of sleuf, zoals sommigen ook wel zeggen…..! Een rood scherm: u heeft persoonlijke assistentie nodig! Wij werden apart genomen en in een geïsoleerde rij gezet, alsof we melaats waren. Twee ijverige Unitedmeisjes van een jaar of zestig probeerden moeilijke gevallen zoals wij, op weg te helpen. Voor ons was een demente vrouw in een rolstoel de weg kwijt. De man die haar begeleidde, was er niet veel beter aan toe. De United meisjes probeerden er gedurende een uur achter te komen wat het reisdoel van de dolende deerne was. Zij wist het niet……Er werd gebeld, in de computer gekeken, nog eens gebeld, in tasjes gezocht die aan de rolstoel bungelden. Wij waren de volgende in de rij. Achter ons groeide de rij en nam het gemor toe…..een opstand dreigde. De beide Unitedmeisjes bleven bij elkaar. Geen van beide kwam op het idee een tweede balie te openen, wel kwam een van beiden zo om het kwartier ons even de excuses aanbieden namens de directie en medewerkers……welke de hele rij charmant accepteerde om vervolgens onderling minstens tien minuten staan te kankeren over zoveel onhandigheid. Dank zij de inbreng van een man uit Belgrado en enkele Polen, die  vrolijke herinneringen ophaalden uit de tijd van het IJzeren Gordijn, toen de paarse krokodillen daar nog welig tierden, ontstond weer even die ouderwetsche saamhorigheid; de gewone man tegen de machthebbers. United we stand…..

Het liep inmiddels tegen half elf en we hadden nog dik een uur voor ons vliegtuig zou vertrekken. Gelukkig greep er toen een manager in, de demente dame werd nog aparter genomen en wij hadden in vijf minuutjes onze boarding passen……Bij de security check was het een drukte van belang, uit de verte zagen wij een bord: Vanaf hier nog een kwartier wachttijd. Er is ook een speciale ingang voor rolstoelgebruikers en voor gezinnen met kinderen en dat aanbod was vandaag niet zo groot. Wij vroegen beleefd belet en kregen toestemming om daar aan te sluiten. Toen we bij de gate aankwamen, was het boarden al begonnen. Teleton informeerde of hij misschien de trolleys van de handbagage kon inchecken. Dat vonden de Unitedmeisjes wel een goed idee. Wij stapten volgens protocol in groep zes in. Als je dan op stoelrij acht zit, net bij de ingang, heb je met je handbagage geen schijn van kans meer. De twee rugzakjes pasten met gemak onder de stoel voor ons en wij keken het geduw en getrek met de overtollige bagage van ons medepassagiers met plezier aan. Omdat rij acht nog net een exit-row is, ondergingen we nog een kort kruisverhoor betreffende onze inzet bij calamiteiten. Nou meid, maak je over ons maar geen zorgen, wij lossen het wel op als er iets aan de knikkert is!

Inmiddels zijn we op het vliegveld van Washington waar we in de wachtruimte feestelijk werden ontvangen door een veertigtal jongelui van een of andere  fanfare. Zit dat straks bij ons in het vliegtuig? Dat wordt vrijwel zeker van je hoempa, hoempa hoempa tettereh……De stemming zit er in hoor..en hoe! Gelukkig zitten de oordopjes ook in persoonlijke uitrusting van huize Teleton. Wij kijken  horen het wel eens aan, misschien mogen we wel een verzoeknummertje aanvragen. Brahms Lullabye lijkt me wel geschikt. Wij laten het nog wel horen…letterlijk of figuurlijk!

Aldus schreven wij donderdagmiddag ronde de klok van vijf uur des middags op het vliegveld van Washington. Wisten wij veel van wat ons nog te wachten stond? Nee…en de lezertjes ook niet. Die houden we nog even in spanning……later zullen jullie vast wel snappen waarom!