Psychedelisch

Teleton is een kind van de zestiger jaren. Alles kon in de fietsenstalling van de middelbare school: als er geen rode Libanon was, rookte je maar thee. En als je geen tripje maakte, deed je een paar druppeltjes Bella Donna in je oog, daar kreeg je ook hele wijde pupillen van.  Menig feestje duurde tot na zonsopgang en we droomden van Woodstock. In Den Haag had iedereen wel een vriend die dan weer een neefje was van Robbie van Leeuwen, George Kooymans of Rudy Bennet. Op zaterdagmiddag verzamelden groepjes jongelui zich bij de grote muziekwinkel onder de Grote Kerk, waar je de jongens en meisjes uit de Haagse beatscene in het wild kon zien. Nonchalant voor zich uitstarend stond Mariska Veres in haar zeemlederen minijurkje op de roltrap van de Bijenkorf en je was een sufferd als je voor haar stond. Wij wisten waar Bojoura woonde en waar Jerney Kaagman haar lekkere blauwe lederen pakje had laten naaien. En we luisterden naar muziek waar onze ouders geen chocola van konden maken: de Pink Floyd met Arnold Layne , Jimi Hendrix and the Experience, The Doors, Ten Years After en vooral: Jefferson Airplane, featuring Grace Slick.

Jefferson Airplane heeft het lang volgehouden in de Amerikaanse popgeschiedenis. Er is een Wikipedia over vol geschreven, maar het komt er op neer dat de band van Jefferson Airplane (fans spraken over The Airplane) via Jefferson Starship, geëvalueerd is tot het huidige Starship. Met zijn koortsige hoofd ging Teleton gisteren naar Epcot. Al kon hij maar één optreden van de band zien en laat de huidige zangeres Stephanie Calvert dan wel alsjeblieft de enige twee standards uit het psychedelische tijdperk zingen: White Rabbit en Somebody to love. En ze deed het. Zelden kwam de muziek zo indringend binnen.  Speelde de band zo verschrikkelijk hard of lag het aan de wolken in Teleton’s hoofd? De tekst van de psychedelische liedjes was in Teletons jeugd altijd al een beetje moeilijk te begrijpen. Zo kwam hij er pas na vele jaren achter dat Arnold Layne over een jongen ging die wasgoed van de lijn afjatte. Inmiddels kan hij de tekst en het refrein van White Rabbit foutloos meezingen: RRRemember, what the dormouse said; feed your head! Hij heeft nog steeds geen idee waar het over gaat….. Ondanks de toenemende koorts besloten we ook de tweede Starship voorstelling te gaan bekijken. Deze keer geen medley van de twee liedjes waar Teleton voor was gekomen, maar de volledige versie! Het meegebrachte schrijfblokje bleef vrijwel leeg. Met zijn hoofd in de wolken sjokte hij bij de ondergaande zon langs palmbomen, velden vol bloemen  met reusachtige vlinders terug naar de auto. Op weg naar huis reden we drie keer verkeerd. 17 treden telt de trap naar de slaapkamer en er leek maar geen eind aan te komen. Was dit dan de stairway to heaven? Rillend en klappertandend van de koorts dook Teleton tussen de lakens. Even er uit voor een plas, duizelig in de diepte staren bij het licht van de flikkerende zaklantaarn. Dat duurt toch lang voor zo’n plas helemaal beneden is…… Hij strompelde  suizebollend  terug naar het immense bed. Feed your head, bonkte het in zijn hoofd. Zo beroerd was hij er sinds de jaren zestig niet meer aan toe geweest………!

Na 18 uur coma toch maar weer eens de trap afgedaald. Zuster Lidy kwijt zich prima van haar taak. Ze temperatuurt om de drie uur en hanteert daarbij alle drie de methodes, voor de zekerheid. Teleton heeft geen idee in welke volgorde ze tempt en het zal hem zo een zorg zijn. Zolang de thermometer rond de 39 graden aanwijst, kan je met hem doen wat je wil. Of zoals een Zeeuwse gezegswijze zegt ”lul maar tegen m’n kont, want m’n kop is ziek!”

 

Starship Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

Aamborstig

Je weet nooit precies waar je het oploopt, maar je hoort dikwijls dat reizigers naar Florida zich een paar daagjes niet zo bien voelen. De warmte, de vochtigheidsgraad, de airco, de hottub, de Lazy River, het tijdsverschil, het drukke programma en de nieuwe indrukken doen een aanslag op je gestel. Het is lang goed gegaan, maar vandaag is Teleton aan de beurt. Bij prins Bernhard werd altoos gesproken over een lichte ongesteldheid, bij kinderen heet het schoolziek en bij volwassenen noemen we het een kater,  algehele gammeligheid of  lamlendigheid. Een hoofd vol watten en misschien zelfs wel een beetje koortsig zijn, kan je nog een beetje voor jezelf te houden, maar zodra het kuchen, buchelen, niezen, proesten, snuiven begint en de ogen beginnen te tranen, wordt de malaise ook door de omstanders opgemerkt. Mannen schijnen dit de prettigste fase te vinden. Die lijden niet graag in stilte en wentelen zich maar al te graag in zelfmedelijden en horen dan van hun omgeving het liefst zo vaak mogelijk dat het allemaal niet mee valt wanneer je je zo beroerd voelt.

Teleton heeft vandaag zo’n dag. Al heel de morgen klinkt het liedje “Hij was een beetje misselijk…” in zijn hoofd. Hij snuit, terwijl er niks te snuiten is, kucht zonder dat er werkelijk iets te kuchen is en probeert te poepen terwijl er niets te poepen valt. Daarbij is hij aamborstig; een beetje benauwd. De ouderwetsche kwikthermometer die ons (zorgvuldig in de watten gelegd) op onze reizen vergezelt, geeft aan dat er qua koorts geen enkele reden is om me bezorgd te maken, maar Teleton gaat voor de zekerheid toch even langs de uitgebreide apotheek in de Walmart. Hij leest alle symptomen op de doosjes, potjes en tubes en tot zijn verbazing is vrijwel ieder medicijn wel op hem van toepassing. Voor de zekerheid laat hij zich nog even de bloeddruk meten. Het was even schrikken toen de druk leek te zijn weggevallen, maar gelukkig bleek het apparaat defect. Tot slot raadpleegde Teleton de dienstdoend apotheker. Hij schraapte de keel: “I have a very heavy ignition in the airways,” riep hij de apotheker toe, alsof deze stokdoof was. Om zijn woorden te ondersteunen, klopte Teleton zich als een gorilla op de borst wat de zaak er niet echt duidelijker op maakte. De apotheker keek als de bekende aap in het nog bekendere roestige horloge en beval glimlachend het wondermiddel Tylenol aan. Uit beleefdheid kochten we maar weer een doosje, ondanks dat we  hier in de huisapotheek al voldoende voorraad Tylenol hebben om heel Coral Cay tijdens een griepepidemie op de been te houden.

Hoe het nu gaat? Tja, het valt niet mee. Een beetje plakkerig. Ik voel aan het zitten dat liggen beter voor me is en als ik hier druk, doet het daar zeer. Met de laatste krachten heb ik me vandaag naar Epcot gesleept om daar het concert van Starship bij te wonen. Dus maak je over mij vooral geen zorgen hoor, ik knap wel weer op. Dank voor de belangstelling en een fijn weekend!

De bonnenregen houdt aan

En de dag begon zo goed. Koffie met de VVV, een lekker lunch thuis en daarna naar Aquatica waar het parkeerterrein vol stond met auto’s van andere Springbreakertjes. Iedereen had lekker zijn plekje gevonden; rond deze tijd geen rijen  bij de tassencontrole en de vingerapparaten. De hele VVV liep opgetogen naar de inmiddels bekende plek waar de meeste stretchers en stoelen al dik belegd waren met alles wat de afdeling fijne vleeswaren zoal te bieden heeft.

Wij scharrelden voor ieder een stretcher en een stoel bij elkaar, installeerden ons op een strategische plek waar wij met de zon en/of de schaduw konden meebewegen, lieten de broek zakken en marcheerden richting Lazy River voor de felbegeerde dobbertocht langs neerstortende watervallen en met zicht op de voorbijschietende dolfijntjes en het aquarium vol tropische vissen. En de dikzakken natuurlijk die in hun plastic tube verstrikt geraakt waren en wanhopig worstelden om het kreng langs onder of langs boven van het natte lijf af te stropen. Bij zulke badgasten zit de stemming er niet echt lekker in. Zwembroeken zakken tot diep onder de bilspleet, bovenstukjes van bikini’s geven meer prijs dan de bedoeling is en het elastiek van moeders gebloemde badpak dat verder nog helemaal goed is, wijkt bij de pijpjes toch net iets meer dan ethisch verantwoord is. Teleton liet zich beheerst met de bips in het daartoe bestemde gat in de plastic band zakken, dobberde waar de stroom hem dreef en neuriede, terwijl hij tevreden rondkeek, zachtjes het meesterwerkje van Johnny Hoes:  “ Haar sneeuwwitte boezem was nauwelijks bedekt…..”.

Geheel volgens plan van  de weerman van Channel 6 pakten de donkere wolken zich rond half vier samen boven Aquatica. De beloofde onweersbui bleef uit. De wind wakkerde aan, de wolken dreven over en we besloten pas na vieren te vertrekken. Naar huis, even opfrissen en dan…weer naar het Outbackrestaurant want we hadden van de zoon van Agnes en Ruud een kortingsbon in de mail gekregen. Al kwebbelend over het menu, het gewicht van de beloofde biefstuk en of die nu medium dan wel medium raw geserveerd dienden te worden, tuften wij over de International Drive. Precies waar Teleton vanmorgen Ruud gewezen had op de vaste stek waar de politie hier de snelheidscontrole deed, sprong een man met een wit overhemd en een lasergun uit de bosjes. Teleton reed vijf mijl te hard en hij vreest met grote vrezen dat de marge die de verkeerspolitie hier hanteert, wel eens minder ruim zal zijn dan wat wij thuis gewend zijn. Deze bon werd niet met gejuich begroet en de stemming in de Chrysler zakte in ieder geval op de bestuurdersstoel een paar punten……

Toen we rond de klok van zes richting Outback tuften, was het leed al weer gelden, we zien wel wat een eventuele bon kost. Wij hadden de kortingbon van de Outback gefotografeerd en gingen er vast uit dat men hier wel genoegen mee zou nemen.  De dienstdoend dienster ging al gezellig gehurkt naast ons zitten om de bestelling te noteren. Daar kwam de telefoon met de foto ter tafel. Eerst kende ze de bon niet, toen was de barcode niet leesbaar en uiteindelijk werden alleen geprinte bonnen geaccepteerd. “Weet u trouwens dat ieder koppel een aparte bon met een eigen code moet hebben, de aanbieding geldt slechts voor twee personen…..” De manager wilde voor dit akkefietje niet uit zijn schuilkelder komen, zo is het spel en zo zijn de regels. Take it or leave it.

Vooraf hadden wij uit baldadigheid afgesproken dat we, als we voor die keuze kwamen te staan, voor de laatste optie zouden kiezen. En zo kwam het dat we na een kwartiertje bekvechten, strijden, welles, nietes aan het kortste eind trokken. Geen nood; we hadden nog een appeltje te schillen met de manager van de Fridays. Gewapend met de in Holland geprinte bon waarop onmiskenbaar staat dat je bij aankoop van een diner en een starter het tweede diner gratis krijgt, legde Teleton de zaak voor.  De mevrouw was één en al begrip: “Sorry, sorry sorry, hoe kunnen we het goedmaken? Zegt u maar wat u wilt, dan bespreek ik het voor u met de manager.” “Kan de manager dan zelf niet even komen?”, probeerde Teleton. Nee dat kon in dit geval echt niet en het was ook niet nodig, wij komen er samen toch wel uit? “OK,”  dacht Teleton, niet zo moeilijk doen en deed zijn voorstel. “Als jullie nu gewoon geven wat er op de bon staat, dan praten we er niet langer meer over.” De onderhandelingen waren gestart. “U overvraagt, maar als we de schade nu eens delen,” was haar tegenvoorstel. “Jullie betalen drie diners, vier voorafjes en dan krijgen jullie het vierde diner geheel gratis….” De rij achter ons groeide inmiddels lekker aan. Soms werkt dat in je voordeel, maar niet vandaag. Teleton probeerde het nog wel en las de kleine lettertjes van de kortingsbon nog één keer voor, maar dit bleek haar eindbod: “ Take it or leave it……”

En zo kwam het dat Teleton en de VVV een dik uur na dat hij van huis was gegaan en met een fikse deuk in zijn ego, zeker twintig minuten in de rij heeft gestaan voor zij aan het buffet van de Golden Corral mochten aanschuiven. Agnes had nog een akkefietje met de 10 % kortingsbon bij het afrekenen, maar Teleton deed net of hij het niet merkte. Hij nam de seniorenkorting; daar heb je nooit problemen mee. Nou ja, bijna nooit want deze keer liet de kassière hem, ondanks de drukte, voor de zekerheid toch maar even zijn legitimatiebewijs opduikelen. Heel even had Teleton het idee om haar de ANWB pas in de handen te duwen, maar hij beheerste zich. Wij kregen een fijne kortingsbon van de kassière. 25 % korting voor de minigolf aan de overkant……Het was maar goed dat dit de laatste was voor vandaag. Teleton heeft voorlopig de buik vol, van welke bon dan ook.

Teleton en de kortingscoupon

In Amerika wordt je gek van de kortingscouponnen. Hele gezinnen zijn er avonden mee bezig, ze printen ze van internet of knippen ze uit de reclamefolders. In de supermarkt hangt er dikwijls een bakje met coupons bij het artikel waar korting op wordt gegeven. Opletten dus, want als je de bon niet inlevert, betaal je de volle mep. Als je uit eten gaat, is het ook handig om van te voren even op internet te kijken of het betreffende restaurant geen coupon heeft uitgegeven. Printen hoeft niet, je maakt een foto van je pc-scherm en laat die bij de kassa op je mobiellullofoon zien.

Wij gingen gewapend met wat kortingsbonnen op vakantie. Om te beginnen met de coupon van CiCi’s pizza- pasta-,soep- en saladebuffetbar. Op vertoon van je bonnetje mag je met twee personen zoveel je wil van het buffet snoepen voor elf dollar en tien centjes, inclusief twee frisdrankjes. Met onbeperkte refill….ook dat nog. Afhankelijk van de koers van de dollar eet je dan voor een slordige acht euro en vijftig centjes. OK, het serviesgoed is van blauw plastic en het bestek heeft een zorgvuldige behandeling van Uri Geller gehad, zodat er geen tand recht staat aan de vork, maar wie maalt daarom als hij de pizzapunt met de tien geboden gewoon in zijn broodmolen schuift? Ook een fijne coupon; die van de Sweet Tomatoes.  Als je hier afrekent, krijg je automatisch de coupon voor een volgend bezoek al weer uitgereikt. Het gekke is, dat je hem keurig bewaart en gebruikt, omdat je het zonde vindt om hem te laten verlopen. O, wat een knappe marketingboys!

Het restaurant Thank God It’s Friday’s ( waar het altijd friday is….) staat ook bekend om zijn coupons. Tijdens onze vorige reis zorgden die al eens voor problemen, maar toen hadden we de voorwaarden niet goed begrepen. Deze keer waren wij gewapend met een bon die ons een gratis diner beloofde, bij aankoop van één diner met een voorgerecht. De bon was geldig voor maximaal 4 personen aan één tafel. Simpel, zo leek het. Maar niet voor onze serveerster. Nadat Teleton haar de waarde van de coupon tot twee keer toe had uitgelegd, kwamen we niet verder dan dat ze twee gratis toetjes wilde geven: bij aankoop van vier maaltijden en twee toetjes. Een normaal mens vraagt dan naar de manager, maar niet onze trotse Teleton, die het meisje glimlachend verzocht de hele coupon dan maar daar te steken waar de zon nooit schijnt, om vervolgens in keurig Engels vier maaltijden te bestellen. Fout natuurlijk en inmiddels wordt hem dagelijks door de VVV ingewreven welk een onvergeeflijke vergissing hij hiermee heeft gemaakt. Deze week moet hij dan ook met hangende pootjes en met de coupon (die inmiddels ook nog eens is verlopen), een goed gesprek met de manager van dit restaurant gaan voeren.

Vandaag was een rustige dag, met na de koffie met de VVV wat huishoudelijke klusjes zoals wat wissewasjes en gemop. Er stonden zeven zonnen dus wij kweten ons vrolijk van onze taken; voor het zelfde geld heb je er rotweer bij, toch?  Na een gezonde lunch thuis en een half uurtje Nederlandsche televisie trokken wij naar het outletcentrum op Lake Buena Vista. Onderweg wilden wij nog even gebruik maken van de spectaculair lage benzineprijs bij onze Indiase vriend die ons in ruil voor cash money het vloeibare goud tot dusverre wel wilde leveren voor $ 3,62 de gallon. Van verre zagen wij al in dikke vette letters dat de gouden tijden voorbij zijn. Hij was meer dan een dubbeltje duurder geworden. Bij de twaalf pompen stonden toch nog minstens twee auto’s per pomp te wachten en omdat de boordcomputer van de Chrysler geruststellend aangaf dat we nog wel even vooruit kunnen, tuften wij lekker door. Lidy slaagde voor de eerste keer eens bij de  Dressbarn (“Meid, wat een leuk goed,” zou onze oude tante gezegd hebben) en kocht verderop nog wat leuke shirtjes.

Omdat de diepvries nog moest worden aangevuld, stopten we op de terugweg bij de Publix. Het was er niet druk, dus lieten wij de koelbox in de veronderstelling dat we zo weer terug bij de auto zouden zijn, in de kofferbak. De diepvriesmaaltijden van het bekende merk Stouffers (wie kent ze niet…) waren in de aanbieding. Bespaar twee dollar per zak, stond er op de diepvriesdeur en er werd niet over een coupon gerept. Wij namen er twee en kochten van de vier uitgespaarde dollars gelijk maar acht kuipjes yoghurt met fruit on the bottom. Bij de kassa bleek dat we de volle mep voor de Stouffers hadden betaald. Het meisje bij de servicekassa wilde ons echt wel helpen. We hadden toch een coupon in moeten leveren, maar geen nood; we lossen het op. Ze tikte en scande en tikte weer,  maar het vlotte niet erg.  Teleton wipte van het ene been op het andere (waarom doen mensen dat als ze ongeduldig worden? Het helpt geen moer…) Het meisje lachte haar liefste lach en overhandigde Teleton de twee dollar alsof hij de hoofdprijs in de staatsloterij had gewonnen. Natuurlijk bedankte hij haar vriendelijk, maar wees toch ook nog even op de kassabon waarop stond dat hij twee zakken Stouffers  Chicken Marsala met red skin potatoes had gekocht……Bij de auto aangekomen was de Chicken Marsala inmiddels in een aardappelsoepje veranderd omdat de temperatuur nog steeds zo’n 29 graden was. Teleton en de kortingscoupon; het is meestal geen gelukkige combinatie.

Een feestelijke dag

Koffie bij de buren. De vlag hing uit, dus voelden wij al nattigheid. Is hier iets te vieren, misschien? En ja hoor; onze vrolijke vakantievriend bereikte vandaag de mooie leeftijd van 66 jaar. Daar stonden we dan met slechts de felicitaties. Een kleine attentie was natuurlijk op zijn plaats geweest, maar helaas wisten wij van den prins geen kwaad. De verjaardagstaart smaakte er niet minder om en gaande het gesprek bleek dat het feestvarken een groot gebrek aan beltegoed op zijn skype-account had. Omdat wij het prettig vinden nuttige geschenken te geven, frutselde Teleton bij wijze van aardigheidje een buffertje op het account. De vakantievriendjes hebben tot nu toe een klein vermogentje aan belkosten gemaakt, vanaf nu bellen ze voor 2 centjes per minuut met het thuisfront. Da’s dus dubbele winst waardoor met name Ruud nog vrolijker werd dan hij al was.

Tijdens de koffie stroomden de felicitaties al binnen en dat ging zo nog wel even door. Tijd dus voor huize Teleton om de lijn vrij te maken. Wij lieten de festiviteiten voor wat ze waren en vertrokken naar Epcot waar het Garden & Flowerfestival inmiddels was gestart. Bij binnenkomst kwam de geur van grond en kunstmest die we allemaal wel kennen van de Intratuin- of BoerenBondwinkels je al van verre tegemoet. En het deed de vlijtige liesjes, de peteunia’s en de begeunia’s goed want ze bloeiden dat het een lieve lust was. De tuinman van Epcot had zich uitgeleefd en de prachtige ornamenten in combinatie met de veldjes violen en gerania waren een lust voor het oog. Het schouwspel zorgde voor een drukte van belang bij de plantsoentjes waar je deze ornamenten van alle kanten kon fotograferen.

Voor de lunch stopten we bij de Electric Umbrella. Niet voor de gratis refill deze keer, want we hadden onze flesjes en het stijfbevrozen koelelement bij ons. De Umbrella is gewoon de eerste tent die je tegenkomt en ze hebben er een heerlijk terrasje. Wij waren niet de enigen die op dit idee waren gekomen. Hulpsinterklazen waren ingezet om de hongerige meute in goede banen te leiden. Ze deelden de menukaart uit; je kunt uit zes menuutjes kiezen. En dan nog presteren de Amerikanen het om de juffrouw bij de kassa alle zes menu’s op te laten noemen. Ingewikkeld wordt het als  er bij het kindermenu een keuze gemaakt moet worden tussen druiven en frites. En zo komt het dat het wel een stief kwartiertje duurt, voor je prakje wordt uitgeserveerd op een overvol dienblad waarmee je dan weer door de menigte achter je moet manoeuvreren. Teleton koos voor een Ceasar salade met kip. Hier was over nagedacht. Zodra je de bestelling hebt geplaatst en hebt betaald, blijven er nog een vijftal mensen voor je die op uitlevering uit de gaarkeuken van Disney wachten. Bestel je een salade, dan is de kans vrij groot dat je nummertje direct na afrekenen wordt omgeroepen. Aan de salade hoeft immers niks opgewarmd of geprutst te worden? Teleton had zijn creditcard nog niet opgeruimd of hij mocht zich al langs vijf op hun kip met frites wachtende voorgangers wurmen. En weer terug, nadat de serveerster hem om onduidelijke reden een knipoog en een beker had gegeven, hoewel hij helemaal geen drank had besteld. De Ceasar salade smaakte naar behoren en de forse stukken kip werden weggespoeld met gratis cola. Wij haalden voor de zekerheid nog maar een refill, opdat wij voorlopig niet van honger en dorst om zullen komen.

Epcot Flower & Garen festival 2012 (2) Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

Epcot Flower & Garden festival 2012 (1) Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

Epcot ligt er prachtig bij. Liefhebbers kijken zelf maar even naar bovenstaande de beelden. We sjouwden het hele park rond en keerden rond een uur of vijf voldaan huiswaarts waar wij de vermoeide ledematen in de kokend hete tobbe in de tuin te weken legden. Vanwege de festiviteiten bij de VVV hadden we afgesproken vanavond  gezamenlijk bij de Outback te gaan eten. Wij waagden ons gevieren aan een Blooming Onion, maar zelfs die ene ui bleek een te zware opgave voor ons. De bediening was vrolijk en Teleton meldde de jarige job bij de dienstdoende dienster aan in de vaste veronderstelling dat deze na de maaltijd een traktatie zou ontvangen en daarbij hartelijk zou worden toegezongen door alle beschikbare dienstertjes. De bediening was top, de refills doken uit het niets op en geen moeite was teveel maar de verjaardag werd door de Outbackers helaas niet gevierd. Vakantievriend Ruud had voor zijn diner al een doggybox nodig, dus een toetje zou toch echt teveel van het goede zijn geweest. Hij ging er dus niet onder gebukt. Wij zongen op de terugweg met gesloten ramen uit angst door de plaatselijke sheriff wegens ordeverstoring opgepakt te worden, nog één keer van je hieperdepiep hoera en we leverden het feestvarken rond half negen weer thuis af waar een fles champagne, wat toastjes en een blokje kaas op hem liggen te wachten voor de lekkere trek. Wie de jarige persoonlijk nog wil feliciteren, kan hiervoor terecht op het blog van Ruud en Agnes.

 

Etentje bij de Outback Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

Over een man in nood, een natte veter en onwillig klittenband

Zo akelig gedroomd, vannacht. Moest aan het werk, na een heerlijke vakantie. Van alles was er veranderd, moest door iedereen worden snel bijgepraat, beslissingen moesten direct worden genomen en deadlines gehaald. Gelukkig net op tijd wakker geschrokken rond de klok van acht uur. Op eigen kracht, hoor. Hier komt geen wekker aan te pas. Vanwege de zomertijd was het nog een beetje vochtig buiten, maar je zag zo dat het weer een heerlijke dag ging worden. Een strak blauwe lucht, geen wolkje te zien en een straf windje uit het zuidoosten. Ramen open, de altijd weer leuke reacties op het blog even lezen en met een half oor naar het Journaal kijken, terwijl we de geroosterde boterhammetjes, de jus en de yoghurt met vijgen en dadels soldaat maken, nemen we de planning voor deze week door. Dit weekend verlopen de jaarkaarten van Disney, dus dat betekent dat de vrolijke vakantievriendjes (VVV) van een paar huizen verderop een paar dagen ter vrije besteding zullen hebben deze week. Nog één keer naar alle parken en dan besluiten wij de serie bezoeken op deze jaarkaarten waarmee we hier maar liefst drie vakanties hebben doorgebracht, met een Flowerpower concert van Starship, in een ver verleden beter bekend onder de naam Jefferson Airplane.

Maar zover is het nog lang niet. Op deze stralende dag staat eerst een middagbezoekje aan Aquatica op het program, met de VVV! We maken de boel na het ontbijt thuis eerst van kant, moppen de natte ruimtes en de hal en melden ons rond koffietijd een paar deurtjes verder voor een bakkie pleur, in ruil voor een korte herhalingscursus Live Writer. De ijverige studente maakt goede vorderingen. We kakelen gezellig door elkaar en dan is het al weer tijd voor de vroege lunch want we willen rond een uur of één in de Lazy River liggen. Bij aankomst liggen de meeste gasten al lekker op de stretcher. We parkeren weer recht voor de deur van het zwempark. Wij vingerden ons gevieren vlot door de elektronische poortjes en stiefelden recht op de door ons geclaimde doodlopende weg af. Helaas was ‘ons’ pleintje afgezet, maar we namen genoegen met een minstens zo lekker plekje. Jammer genoeg hadden we hier geen zicht op de Lazy River, maar dit werd  ruimschoots  gecompenseerd door het aanwezige barbecuevlees op de stretchers. Een Quick Scan van de andere bewoners van deze buurtschap leverde vooral veel bleke saucijsachtige vleeswaren (typical English?) en wat Japans mager vlees dat er minstens zo bleek bijlag, op.

Verderop spetterden de vette braadlappen, de spek- en de sudderlapjes, de frankfurters en wat Duitse biefburgers in de zonnebrandolie. Dit alles verpakt in de meest verrassende badkleding, variërend van tijgerprintjes, zebravelletjes, boerenbontjes en zo te zien zelfgebreide bikini’s. Tot een uur of vier scheen de koperen ploert onbarmhartig. De UV-waarde loopt hier op tot factor 8, dus dan wil er wel een knapperig  korstje op komen. Een van ons offerde zich op om, onder het genot van een krant waarvan we hier de naam niet noemen omdat je de inhoud met een kilo Pools strooizout moet nemen, op de badtassen te passen. Twee anderen gingen te water en de derde maakte zo goed en zo kwaad als dat ging, aantrekkelijke foto’s. Vandaag was de tewaterlating van Teleton’s nieuwe zwembroek gepland. Er waren ingewikkelde berekeningen gemaakt of dat ene vetertje de zaak door de enorme waterverplaatsing wel op z’n plaat zou houden, maar dat viel alleszins mee. Even wennen was het wel; de zwembroek heeft ook een gulp. Niet met knopen, niet met een rits maar met klittenband! Toen de natuur na het verlaten van het golfslagbad riep, stapte Teleton zelfverzekerd op de dichtstbijzijnde toiletgroep af. Dat varkentje zou hij wel een wassen. Voor je het klittenband van elkaar kunt trekken, dient eerst de veter te worden losgeknoopt. Deze manoeuvre was thuis natuurlijk al verschillende keren geoefend. Je wilt natuurlijk niet in een rijtje met hun leuter uit hun broekspijp bungelende jongeheren eindeloos aan je klitenbandgulp staan te peuteren. Ettelijke keren had Teleton thuis achteloos met één hand de keurig gestrikte veter losgetrokken om met de andere in één snelle beweging de verlossende klittenbandsluiting te openen. Helaas hadden deze oefeningen altijd met een droge veter plaatsgevonden en dan ook nog eens wanneer de blaas niet op knappen stond……! Wanhopig van het ene been op het ander dansend (waarom doen mensen dat eigenlijk als ze de plas op proberen te houden?) probeerde hij de eens zo keurig gestrikte  veter die inmiddels in een gordiaanse knoop was veranderd, los te wurmen. Een man in nood moet inventief zijn, met enige moeite werd de waterleiding via de strakke nylon binnenbroek blootgelegd. Of er niets gebeurd was kuierde Teleton terug naar de stretchers waar de VVV nietsvermoedend op hem wachtten.

Wij genoten van de waterpret en trokken, toen de middagwolkjes de zon wat al te lang aan het zicht onttrokken, huiswaarts. Rond de klok van half zeven reden we naar de Golden Corral voor onze buffetmaaltijd. Het was er druk, alle tafeltjes leken vol tot wij nog een plekje bij de ingang van de toiletten vonden. We besloten hier toch maar plaats te nemen, mits Teleton beloofde met geen woord over de langsstormende toiletbezoekers te reppen. Een gouden kans om het waarderingscijfer van dit blog weer eens op te peppen, blijft liggen. Het is onvoorstelbaar hoeveel mensen er tussen de soep en de aardappelen nog even in gestrekte draf naar achteren gaan om de neus poederen of de handen te wassen.  Want je ziet wat voor je dubbeltje, als je tenminste niet blind bent. Maar beloofd is beloofd……mijn lippen zijn verzegeld. Voor wie het weten wil: Wij hebben er weer heerlijk gegeten!

Liefhebbers kijken nog even naar de beelden:

Waterpret in Aquatica Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

As long as we’re together who cares about the weather

Het was een Lazy Sunday. Na de koffievisite van de vrolijke vakantievriendjes trokken wij ons met een boekje in een hoekje terug terwijl zij zich tussen de regenbuien door in het zondagse strijdgewoel stortten. Scattered showers hadden ze afgegeven. Tot laat in de middag scatterden de showers vooral over Coral Cay. Het ene moment dacht je dat het zou gaan opklaren, twee tellen later stortregende het weer. Erg? Ben de gek…..zulke dagen horen erbij. Hoe dor zou Florida er bij liggen als ze niet die overvloedige regenval hadden? Wel moest ik weer even denken aan die enthousiastelingen die beweren dat het hier ‘altijd’ maar een uurtje regent. Terwijl de regen zachtjes tegen het zolderraam tikte, ben ik eindelijk in het meegebrachte boek “Nooit ziek geweest” van Nico Dijkshoorn begonnen. Nico schrijft naast geraffineerde columns, mooie gedichten en knappe Klaasjes ook leesbare literatuur. Hij hanteert in deze roman een heel aparte stijl waarbij hij je steeds weer het idee geeft dat hij je op het verkeerde been heeft gezet.

We aten tussendoor een lekker broodje thuis, hielden af een toe een oogje op de grijze wolkenlucht en de klok, want we wilden hoe dan ook rond een uur of zes in de middag in Epcot zijn voor een andere held van Teleton: José  Feliciano. Na vieren miezerde het nog wel, maar wij trokken gewapend met de onmisbare poncho’s, plu’s en de benen gehuld in een lange broek naar het park. We parkeerden bij de achterdeur en kuierden tussen tientallen in plastic gehulde maar toch drijfnatte vertrekkers door naar het American Theater. Daar aangekomen rond half zes, hoorden we nog net de laatste noten van de eerste gig van José: Born to be Wild.  Wij schoten snel het restaurant in voor de hongerige meute uit het openluchttheater zou komen stormen. Omdat wij de enige klanten waren, werden onze heerlijk getoaste broodjes met burger, geplukt varkensvlees en de Franse frietjes vers, warm en smakelijk afgeleverd. Wij leukten ze op met een likje mayo, wat tomatenketchup een een vleugje barbeknoeisaus en zagen de doorweekte stumperds die de hele middag al in de zeikregen hadden gelopen, doorweekt het restaurant binnenstromen. Tegen zulke regenval zijn de poncho’s niet bestand, ze houden misschien het bovenlijf een beetje droog maar de regen die er afdruipt doorweekt je broek, je sokken en je schoenen of erger nog, je flipflops die dan een onsmakelijk geluid gaan voortbrengen. De druipende dames en soppende heren laten een spoor nattigheid op de vloer van het restaurant na waarover de volgende lichting dan weer lelijk uitglijdt, zodat er hier al genoeg theater te zien was.

Twintig minuten voor aanvang van de show kuierden we naar het openluchttheater. Wij vonden nog een plekje onder het afdak, zodat we min of meer droog zaten, behalve wanneer een windvlaag de nog steeds vallende motregen tot op de bühne blies. Wij moesten ons zelf maar behelpen, maar op het toneel werden de dweilploegen ingezet. José is al genoeg gehandicapt en we zouden niet willen dat hij wegens een slippertje in Epcot niet meer zou kunnen spelen. We moeten zuinig zijn op onze jeugdhelden. De animo voor de bankjes buiten het afdakje was niet groot, zodat José voor een klein publiek moest spelen. Ter compensatie klapten we  onze handen kapot toen hij opkwam en hij onzeker met hulp van zijn begeleider naar zijn kruk strompelde. Jose had leren pijpen aan zijn broek die niet lekker vielen over zijn magere beentjes. Wat zijn beentjes te mager zijn, is zijn kop te dik, goeiendag José, je hebt het nooit van je performance moeten hebben, maar dit ziet er eigenlijk een beetje te treurig uit.

Geef José zijn gitaar en je vergeet zijn lullige presentatie. Je vergeet de miezerige motregen en die dikke kop neem je op de koop toe. Hij maakt een grapje over zijn grote hit “ “Rain”  en geeft gelijk al aan dat hij die tijdens deze sessie niet zal spelen. De band zet in: Latin beat. Jose zet een indrukwekkende versie van Fire and Rain neer. Toch nog min of meer toepasselijk. Weergaloos gitaarspel, loep-zuivere zang en een puike band. Tweede nummer: de draak “Love me tender”. Zijn loepzuivere stem, krachtige uithalen in combinatie met de stevige countrysnikkel, maken dat het uitgemolken nummer toch nog redelijk te pruimen is. Ik maak wat foto’s. Eigenlijk is één foto genoeg want tijdens de show blijft het gezicht van José uitdrukkingsloos. Af en toe trekt hij zijn lip op, maar je weet niet of dit een poging is om te glimlachen of omdat hij zich ergert omdat zijn gitaar onder deze barre omstandigheden niet precies doet wat hij wil. Tussen de nummers door praat José beduidend minder dan we gewend zijn. Het lijkt alsof het spreken hem moeilijk afgaat, zijn adem stokt alsof hij zwaar astmatisch is. Wonderlijk dat hier tijdens het zingen niets van te merken is. Hij zingt wat Spaanstalig repertoire, geeft een riedeltje solo op de akoestische gitaar en grijpt vervolgens de elektrische om een perfecte uitvoering van Santana’s “Oye como va’” te geven. Hoog zingt hij en onwaarschijnlijk zuiver. We zijn een dik half uur verder als José Feliciano dit optreden afsluit met “ Light my fire”. Hij zingt de longen uit zijn lijf en ranselt de snaren. Als hij van zijn kruk afkruipt en het toneel afwankelt, is zijn kwetsbaarheid weer pijnlijk zichtbaar.

Even twijfelen of we nog een half uurtje zullen blijven om het volgende optreden te kunnen zien. De regen valt met bakken uit de lucht en we moeten het theater verlaten. Onder de plu’s lopen we naar de uitgang en omdat José het nummer “Rain” niet wilde zingen, doen we dat dus maar zelf:

Listen to the pouring rain
Listen to it pour,
And with every drop of rain
You know I love you more
Let it rain all night long,
Let my love for you go strong,
As long as we’re together
Who cares about the weather

It’s raining, it’s pouring Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

José Feliciano Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

Over het bezoek aan SeaWorld en een hongertocht

De weermeneer had er gisteravond een beetje zorgelijk bij gekeken. Zaterdagmorgen zag het er nog wel redelijk uit, maar al vroeg werden er toch donkere wolken en buien verwacht en die zouden wel eens de hele dag kunnen aanhouden. Tijd dus voor het vrolijke Florida bezoekende viertal om gewoon naar SeaWorld te vertrekken. Gewapend met rugzakken vol plu’s , poncho’s en wat er verder  zoal mag worden mee-gesjouwd, arriveerden we rond de noen bij het park. Omdat de eerste show die we wilden zien al om één uur zou beginnen, stapten we snel het buffetrestaurant binnen. De keuze was er weer reuze, maar toch vond Ruud het niet gemakkelijk om te kiezen. We liepen het assortiment even door: Omdat Ruud en Agnes niet van kip houden, en niet van de Amerikaanse beef en omdat een Turkey leg ook niet aan de orde was, net zo min als een Turkey sandwich of een Cesar salade met kip, was de spoeling toch nog dun. Teleton suggereerde voorzichtig een babyribrackje (of was het een babyrackribje…?) met een extra portie frites voor de lekkere trek en dat werd het.

Er werd heerlijk gekloven en gepeuzeld en precies om één uur stapten we het Shamustadium binnen. Prachtige plekken, de show begon en de orka’s hadden er zin in. Ze sprongen en spetterden dat het een lieve lust was. De show leek een stuk levendiger dan die we eerder deze week zagen. Op naar het Whale and Dolphintheatre voor de show Blue Horizons. Genoeg te zien en te beleven en we hadden weer prima plekken. Hierna deden we een rondje park, de vakantievriendjes keken hun ogen uit en we liepen tot we platpootjes hadden. Liefhebbers van SeaWorld kijken nog maar even naar de beelden. Vanwege de drukte bij de shows zijn er helaas nogal wat foto’s net niet gelukt omdat er net een of andere dombo tijdens de show, precies op op het moment suprême de trap op of af komt stuiteren.   Rond een uur of half vijf hielden wij het voor gezien en trok het gezelschap huiswaarts.

Wij hadden nog een kortingscoupon voor een vegetarische maaltijd met soep vooraf en een toetje na bij de Sweet Tomatoes. Voor vijftien dollar zouden we ons aan al het verse en gezonde lekkers van het buffet tegoed doen. We gingen rond kwart over zes op weg naar Lake Buena Vista. Al snel bleek dat wij niet de enigen waren die een plaatsje in de een of andere herberg zochten. Toen wij na een half uur stapvoets over de SR 535 te hebben gereden, nog maar net voorbij het zieltogende Outletcentertje waren geraakt, wendde Teleton de steven. We schoten via een short cut naar de 192 waar wij nog een filiaal van de Tomatenboer wisten. Na een stief kwartiertje kwamen wij aan de westzijde van de 192 het parkeerterrein van de Target opgereden. In de verste uithoek wisten wij de Sweet Tomatoes. Voor de deur stond een rij van een man of twintig. Willen wij voor een chique diner nog wel eens even op de staande bij-lijst genoteerd worden en geduldig wachten tot onze onherkenbaar verminkte naam wordt omgeroepen, voor een kom soep en een bord konijnenvoer ging ons dit te ver. Wij koersten met de drie rijen dikke stroom auto’s weer oostwaarts, waar wij een Cracker Barrel wisten. Wij passeerden een TGI Fridays waar ook weer enige tientallen hongerige toeristen voor de deur stonden. Bij de Cracker Barrel stond geen rij, maar het aantal wachtenden in de winkel was aanzienlijk. Verder Oostwaarts dus, naar de Cracker Barrel bij Cane Island. Een kleine tien minuutjes rijden van ons townhouse op Coral Cay. Hier wachtten wel wat grote groepen op de schommelstoelen op de veranda en in de winkel, maar er was net een tafeltje voor vier vrij gekomen. Of wij maar wilden volgen. Ruim anderhalf uur nadat wij voor de maaltijd vertrokken waren, kwam aan onze hongertocht een einde en namen wij plaats. Hoewel we inmiddels hongerig waren, namen wij de tijd om het menu te bestuderen. Het dienstdoend dienstertje, dat op Amerikaanse leest geschoeid was en het tempo er flink in wilde houden, werd na vier keer vragen of we gereed waren om te bestellen, een beetje ongeduldig. Wij genoten van een eenvoudige doch voedzame maaltijd, hadden in ruil voor een handvol zakjes mayonaise begrip voor de schaarste aan tomatenketchup en verdedigden onze bordjes en bestek met hand en tand tegen de afruimwoede van onze dienster.

De opmerkzame lezer heeft het inmiddels al wel in de smiezen; de drukte is lijkt hier nu echt losgebarsten. Het is gedaan met de rust; ze hangen hier in Florida de komende paar dagen weer met de bekende bruine benen buiten. Dat belooft wat als we morgen met z’n tweetjes naar Epcot gaan, waar het Garden- en Flowerfestival inmiddels geopend is en José Feliciano morgenmiddag drie miniconcertjes verzorgt. Drukte of niet, ons maak je de pis niet lauw, wij sluiten geduldig aan in de rij!

 

Een middagje SeaWorld -Orkashow Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

Een middagje SeaWorld- Blue Horizons Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

 

Een middagje SeaWorld- Wandeling door het park Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

Een middagje SeaWorld- Net niet…….. Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

Over nachtelijke avonturen bij volle maan

Eerder repten wij al over de eerste golf Springbreakgirls die de townhouses van Coral Cay begin deze week overspoelde. Zij zitten in verschillende woningen en ze vliegen als bijen van het ene naar het nadere huis. Springbreakgirls sluiten de deur niet, ze flikkeren hem met een knal achter zich dicht, zodat de kopjes in de kast staan te schudden. Vervolgens vliegen ze de trap op waarbij ze proberen alle 17 treden met ferme karatetrappen in tweeën te splitsen. En als ze de trap niet op vliegen, duiken ze wel in de jacuzzi, zodat het waterpeil in de meeste gevallen tot onder de 50 % is gedaald, de rest is er uitgesplashed. Verder hebben ze vooral de hele dag hoorbaar veel pret. So far sood.

Tot er kennelijk gisteravond een splitsing in de gelederen plaatsvond. De ene helft dook rond een uur of elf tussen de klamme lappen, de andere helft belegde een vergadering. Of er een nieuwe voorvrouwverkiezing plaatsvond of dat het gewoon over het menu van morgenavond ging, wij weten het niet maar het ging met veel geschreeuw en gejoel gepaard. De plaats van handeling was op de stoep, onder het slaapkamerraam van Teleton. Rond een uur of twaalf, tijdens de reclame van David Letterman, had hij nog even naar buiten gekeken. Een van de dames stond op de weg, haar twaalf discipelen hadden plaats op de stoeprand genomen. Zo te zien waren ze nog niet bereid de vergadering te schorsen; het zo vurig gewenste buitje regen bleef uit en de temperatuur bleef op een aantrekkelijke graad of 23 steken.  Waar zijn de zwermen muggen of love bugs als je ze nodig hebt…..?

Teleton deed een beroep op zijn ter bestrijding van kikkergekwaak meegebrachte oordopjes. Bij ontstentenis van het opgewonden kikkerkoor, konden ze nu mooi dienstdoen tegen de schreeuwende Springbreakertjes. Tegen twaalf opgewonden maagden (?) die in het schijnsel van de volle maan allemaal belangrijke meisjesdingen met elkaar moeten bespreken, is geen oordopje bestand. En zo kwam het dat Teleton rond een uur of half één het slaapkamerraam openschoof. Het gekakel ging vrolijk door. Met luide stem vroeg hij of de dames wel goed bij hun hoofd waren en of het misschien mogelijk was om vanaf nu de kiezen tot het krieken van de ochtend op elkaar te houden. Anders zou hij wel eens even naar beneden komen…..(“in je onderbroek?” vroeg Lidy slaperig, maar dat terzijde) Alsof er een moorddadige Zweed met een machinegeweer door de straat liep, schoot het twaalftal alle kanten op, zo veel mogelijk beschutting zoekend in de schaduw van de geparkeerde auto’s. Een aantal  van hen schoot uit de slippers om zich nog sneller uit de voeten te kunnen maken. Terwijl Teleton het raampje dichtschoof, snelden de dodelijk geschrokken meiskes met bonzend hart naar hun bedjes.  Dat was een tijd geleden dat alleen zijn stem al vele meisjesharten sneller deed kloppen…….

Of de dames in het niets verdwenen zijn of dat ze zich toch gerealiseerd hebben dat ze niet helemaal alleen op de wereld zijn, we hebben geen idee. Maar sinds vannacht hebben we ze niet meer gezien of gehoord. Valt dus eigenlijk best mee, die Springbreak. Tot nu toe geen repercussies van een dichtgebonden voordeur, stront aan de autoportieren, lege banden of dubbelgevouwen ruitenwissers. Zelfs de tulp zit nog op de antenne. Nee, de Amerikaanse jeugd blijkt de redelijkheid zelf en met goeie argumenten zijn ze kennelijk best te overtuigen.

Vandaag was voor huize Teleton een lummeldagje met in de middag een bezoek aan de VF store om de voorraad korte boksen, die na de breuk van de zipper in november tot een onaanvaardbaar laag niveau was gedaald, aan te vullen. Onderschat het kopen van een korte boks niet. Kijk maar eens hoeveel mannen er niet rondlopen met een net iets te krap modelletje, waardoor de broek soms tot hoog in de bilnaad verdwijnt. Bij dames zie je dit verschijnsel minder, maar daar kruipt de korte boks  juist weer dikwijls lelijk op aan de voorzijde, waarbij de lezers zelf mogen raden waar die broek bij gebrek aan bilnaad in dat geval dan blijft. Verder  was er in huize Teleton gebrek aan een spijkerbroek, maat 42/34 welk modelletje al vele jaren ook zonder paskamergebruik iedere keer weer blindelings uit de rijkelijk gevulde rekken wordt gehaald. Wij rekenden beide broeken met een brede glimlach af  en liepen tevreden het rondje langs de andere winkels van het zieltogende Outletje aan de SR535.

Het is  nu half acht en angstig stil rondom ons huis. Er is bij gebrek aan gillende buurmeisjes vanavond geen enkele reden meer om De Wereld Draait Door op een hoger volume dan nodig via de flatscreen af te spelen. Het leven is goed voor ons,  de stemming is puik. De vakantievriendjes hebben zich zojuist na een vermoeiend dagje winkelen ook weer gemeld, zodat wij met plezier en een gerust hart weer uit kunnen kijken naar de de zaterdag. Voor iedereen die met ons meeleest:  ik hoop dat jullie er morgen in je eigen tijd ook weer bij zijn en dat je niet wacht tot maandag om het blog in de baas zijn tijd te lezen. Hoe dan ook: allemaal een fijn weekend!

Natafelen

Tijdens het natafelen trok Teleton zich een momentje discreet terug om de blaas te ledigen. Hij liep gelijk op met een Latijns Amerikaanse kok van de Golden Corral. De grote passen en de verbeten trek op zijn gezicht, deed hem denken aan zijn Ome Ger. Ome Ger woonde met tante Jopie en vier kinderen in een arbeiderswoning in het Haagsche Laakkwartier. Eén toilet zorgde met die grote gezinssamenstelling nog wel eens voor spitsuur in die smalle gang zodat Ome Ger, wanneer hij in opperste nood verkeerde, zijn gezinsleden tot enige spoed placht te manen. “Priscilla, opschieten”.   “ Waarom dan, pap?” vroeg Priscilla naar de bekende weg. “Omdat ‘ie gadverdegadver al kopjes tegen mijn hemd geeft…” brulde ome Ger dan zo hard, dat het hele portiek weer wist hoe de vlag er bij hing.

Teleton liet de kok derhalve keurig voorgaan. Deze schoot schielijk het ruime invalidentoilet in terwijl Teleton aanstalten maakte om water te maken. De kok blies, terwijl hij het toilet aan het geritsel van de papieren wc-bril te horen,  gereed maakte voor gebruik een partij gas de wereld in waar ze in Pernis drie dagen voor nodig zouden hebben om dat zonder gevaar voor de volksgezondheid af te fakkelen. “ Een boneneter”, stelde Teleton vast. De man kreunde een beetje terwijl hij zo te horen plaatsnam voor het echte werk. Het gevaar voor het spontaan splijten van het porselein negerend, blies hij er nog maar eentje de pot in. In Slochteren zouden ze er jaloers van worden. “Met een vleugje Guacamole” determineerde Teleton terwijl hij bij gebrek aan beschermend gasmasker voort begon te maken met het ledigen van de blaas. ‘s Mans telefoon ging af en hij begon een geanimeerd gesprek in het zo charmante Amerikaans met Latino tongval. “ Hey Miguel, how are you today…?”  vroeg hij aan de nietsvermoedende beller. “I’m goohood,” beantwoordde hij de tegenvraag naar waarheid, terwijl hij weer zachtjes kreunde.  En weer dacht Teleton aan zijn jeugd en hij hoorde hoe zijn tante Jopie die, gedienstig als zij was, ome Ger gekscherend een korstje brood aanbood wanneer de toiletgeluiden de distributieradio in de belendende woonkamer overstemden. Terwijl de kok kennelijk naar Miguel luisterde, was in de stilte die volgde een luide plons hoorbaar. De teerling was kennelijk geworpen, hetgeen een fractie van een seconde later bevestigd werd door het geluid van afrollend papier.

Teleton spoelde het laatste restje zeep van zijn handen en vanwege het oorverdovende geluid van de elektrische handendroger, ontging hem het laatste deel van het gesprek. Met een gerust hart verliet hij het toilet. Het was immers uit oogpunt van algemeen welbevinden een goede keuze geweest om de bonenschotel van het buffet links te laten liggen. Vanzelfsprekend viel hij de vrolijke vakantievriendjes niet met dit verhaal lastig. Hij besloot het zorgvuldig een nachtje te laten rijpen, voor hij het de volgende dag in geuren en kleuren op z’n blog zou zetten.

Over de dag van vandaag kunnen we kort zijn; we lummelden wat rundum Hause en trokken na de lunch gevieren via het Celebration Post Office naar Downtown Disney. Op kosten van Disney maakten we een korte gratis cruise naar het Coronado Springs Resort. Hier wandelden wij wat rond, voor wij ons met de gratis bus terug naar Downtown Disney lieten rijden. Na de gebruikelijke chocoladestop tuften wij nog even naar de Loop voor een bezoek aan The Party Shop en Babies “R” Us. We sloten de dag af met een etentje bij TGI Fridays waar Teleton de discussie over een coupon met de serveerster jammerlijk verloor. Voor straf namen we een ijsje toe ( nou ja twee ijsjes; per koppel samen delen) bij de dichtstbijzijnde McDonalds. Over de stemming hier is niks dan goeds te melden en als er niets verandert, dan blijft dat zeker zo!

De stemming in Kissimmee Diavoorstelling weergeven Alles downloaden