Waarin de temperatuur oploopt en de vlammen er uit slaan……

Na weer een onrustige nacht waarin het lichaam van Teleton kokkend en snuivend van de ontsteking in de luchtwegen probeerde af te komen, besloot hij dat het nu genoeg was geweest. Met dank aan de tipgevers Sonja, Ina en Arjan meldde hij zich rillend en zwetend bij de Walk in Clinic. Hier werd hij allervriendelijkst naar de  computer verwezen waar je al je medische gegevens aan kunt toevertrouwen. De Nederlandse belastingaangifte is simpeler, dus dat duurde een stief kwartiertje. Daarna ben je, als je maar koorts genoeg hebt, bereid om alles te tekenen wat ze onder je neus duwen, dus ook het contract van deze kliniek.

Voor de zekerheid rekent de assistente graag even voor de behandeling af. Ondanks dat Teleton nu niet direct het idee had dat hij met zijn kwaal terminaal was, betaalde hij de gevraagde $308. “Neemt u plaats in de wachtkamer, u wordt zo snel mogelijk geholpen.”  Geloof het of niet maar op de televisie was net een tekenfilm van Alice In Wonderland. Weer dat witte konijn, weer die veldmuis…houdt het dan nooit op? De wachtkamer liep vol, net als Ton’s keel, neus en ogen.  Thuis staat een afgesneden watercan van een gallon als kwispedoor onder handbereik, maar hoe doe je dat in een volle wachtkamer? Ik zal er de lezer niet mee vermoeien……

Het is altijd opletten in de wachtkamer in den vreemde, je weet maar nooit hoe ze je naam verbasteren als ze je roepen. Maar de Spaanse assistente maakte er een heel charmante versie van Anthonius van, dus regeerde Teleton direct. Zijn temperatuur werd met één streek over zijn voorhoofd opgenomen, de bloeddruk werd gemeten en ze informeerde belangstellend naar zijn gewicht en lengte, welke data hij haar foutloos oplepelde, maar wel in kilogrammen en centimeters, waar zij dan weer geen chocolade van kon maken….

Ondanks de airco biggelden dikke druppels water van de koorts langs Teleton’s slapen en rug. Dan weer warm, dan weer koud en maar hoesten. Toen de dokter binnenkwam mocht Teleton op de operatietafel plaatsnemen. Een beetje kloppen, een beetje zuchten, zeg eens A en toen kwam het verlossende woord. “Uw longen zijn schoon, maar u heeft wel een bacteriële  infectie aan de onderste luchtwegen. Ik geef u een penicillinekuur van 10 dagen en dan bent u zo weer het ventje. Wilt u nog een receptje voor een hoestdrankje…..?” Wij bedankten de dokter feestelijk voor iets wat we zelf al wisten en rekenden de paarse pillenkuur ook maar direct af zodat wij een uurtje later en $ 323 dollartjes lichter, weer buiten stonden. Verbeeldde ik het me nu, of had ik werkelijk de vlammen uit het betaalapparaat bij de dokter zien komen? Koorts doet rare dingen met een mens…….Thuis lazen we de brief met zeven kantjes instructies nog eens door. Veel drinken en je vooral rustig houden….dat is het motto voor de komende dagen en om de twee tot drie uur tempen.

Laat in de middag werd Teleton toch wat onrustig. Dus piepten we even naar de Walmart en reden we bij de poort recht in de armen van onze vrolijke vakantievriendjes. Zij hadden wel zin om gezellig even mee te gaan, nu het ergste proesten, snuiven, snuiten en hoesten achter de rug is. In de Walmart is een Mac en tegen beter weten in stapten we gezamenlijk binnen voor een snack. Jaren geleden dat we dit hebben gedaan en er was nog niks veranderd. De cola was krachteloos, de franse frites niet te vreten en de twee cheeseburgers verdienden het predikaat voor menselijke consumptie ongeschikt.  Beleefd vroeg Teleton of er misschien ook warm voedsel werd verstrekt in deze Mac. En….mocht dit het geval zijn, zouden de heren dan zo vriendelijk willen zijn een kleine proeve van bekwaamheid af te willen leggen en wel nu? Thank you very much….! Het verzoek viel niet in goede aarde, dat kon je zo al zien aan de lauwe reactie.  De manager kwam er bij.  Zelfde verzoek, zelfde reactie. Teleton bood de koude prak ter controle aan. “ Ies iet cold?’” tjirpte de manager ongelovig. “ Cold? It’s been dead for a couple of hours!”  en dat had Teleton natuurlijk beter niet kunnen doen. Er is nooit een verbeterde uitgave van de cheesburger gekomen, wel boze blikken van achter de balie. Maar al was ‘t ie gekomen, dan had Teleton hem waarschijnlijk nog niet door z’n strot kunnen krijgen want hij heeft de buik weer voor een paar jaar vol met McDonalds. Even had Teleton de neiging om bij het opstaan abusievelijk een volle beker cola om te gooien, maar zo is hij niet opgevoed. Wel heeft hij voor deze keer de tafel niet afgeruimd. Lekker puh…

Wij deden de broodnodige boodschapjes en tuften terug naar huis, waar het maar het toch het best toeven is als je niet helemaal lekker bent. Zoals gebruikelijk wilde Teleton eerst met zijn knokkels tegen het ijzeren kastje met de securitycode tikken, om te voorkomen dat hij een statische snok zou krijgen. Toen zijn hand nog op zeker vijf centimeter van het kastje was, sprong er een enorme vonk over die de tintelingen tot  Teleton’s teennagels deden lopen.  Aan de vlam uit zijn hand te zien, is het temperament wel weer op het oude niveau……nu de temperatuur nog!