Daar gingen ze dan…….

En daar gingen ze dan, de vrolijke vakantievriendjes. Drie weken lang woonden ze een paar deurtjes verder en  trokken we zo’n beetje met elkaar op. Samen koffie, samen zwemmen, nou ja dobberen dan, en samen uit eten. Maar ook lekker de vrijheid om je eigen gangetje te gaan. Kopje suiker lenen, hebben jullie nog wat cupjes koffiemelk? Ton, de telefoon/camera/microfoon doet het niet…Kennelijk liepen de vakantievriendjes al vanaf vanmorgen vroeg te spoken, want toen wij het dagelijkse zakje vuil in de container kieperden, kwamen we daar al de verlepte narcissen van Agnes tegen. Where have all the flowers gone……long time passing.

Rond een uur of elf kwamen ze om de koffie.”Alles klaar?” “Nou, nog niet helemaal…..” “Maar jullie moesten toch om elf uur uit checken?” Ze waren een uurtje mis! “Straks komt de schoonmaakploeg….,”dreigde Teleton. “Dus als de sodemieter terug naar huis om de laatste rommeltjes uit de weg te ruimen, sleutel in de locker en wegwezen….” Daar zeg je zo wat, want waar is de code van de locker? Moeiteloos toverde Ruud de hele boekhouding van de reis boven water. Een kilootje of wat vluchtschema’s, de reservering van het hotel in Brussel, de autopapieren, maar niet het formulier met de code van de locker waar de sleutel in opgeborgen moest worden. Ondertussen tijgerde de mevrouw die de woning kwam kuisen al door de straat. “Vijf minuutjes nog”, bedelde Ruud. “Vijf minuutjes”, zuchtte de kamenierster.

Inmiddels was Ruud zich zorgen gaan maken om zijn borg. Teleton verzekerde hem dat dat allemaal prima voor de bakker zou komen, zo lang ze het huis bezemschoon en min of meer vrij van gebruikssporen zouden opleveren, wordt er echt geen geld geïncasseerd. “We zijn helemaal vergeten de vorken en messen te tellen”, stribbelde Ruud nog een beetje tegen. “Ruud, het is hier geen Centerparcs, waar je het eerste uur van je vakantie administratief corvee hebt, het gaat er allemaal heel soepel aan toe”. “En die vlek op de trap zat er ook al”, probeerde Ruud nog even, “zullen we toch maar niet even naar de receptie gaan om het huis samen te controleren….” Teleton sloot de sleutel zorgvuldig in de locker op en vergat stante pede de code. Zo, en dan is er koffie…hier kunnen we niet meer naar binnen!

We keuvelden nog wat na over de vakantie en namen de route naar het vliegveld nog eens door. Eén rechte weg, kan niet fout gaan. Wijze raadgevingen van Teleton om toch vooral zowel Agnes als de volledige pakkage op het perron van Delta te droppen, en dan de auto terug te brengen naar Alamo, werden vastberaden in de wind geslagen. Ieder zijn meug en vooral: vrijheid blijheid. Die laatste uurtjes voor vertrek zijn toch altijd een tikkeltje nerveuzerig. No time is a good time for goodbyes. Maar het komt vast helemaal voor zijn roodkoperen! We knoopten nog even hun autosleutels met tie-ripjes aan elkaar en daar gingen ze dan, de vrolijke vakantie vriendjes. Goeie reis, wel thuis en bedankt voor al die gezellige uurtjes!