Zo is het leven in Florida……

Op maandag kwamen onze Landlord en Landlady gezellig een tegenbezoekje afleggen. Nadat wij in onze eerste week hun villa hadden bewonderd, bewonderden zij nu hun eigen huis op Coral Cay. Ze brachten naast een traktatie bij de koffie ook nog een assortimentje hoestbonbons mee voor de patiënt, zodat hij de rest van de vakantie wat anders dan zijn duim om op te zuigen heeft. We babbelden gezellig over het vakantieland Florida en de prachtige cruise die zij onlangs hebben gemaakt. Ook de toekomstige vakantieplanning kwam aan bod. De spoeling voor huize Teleton wordt dun; we zijn al dikwijls tussen Sinterklaas en Kerst geweest, tussen Pasen en Pinksteren, in de herfst en dan nu het voorjaar. Blijven eigenlijk alleen hoog zomer en hartje winter nog over. Bij beide opties hadden we vraagtekens. Het is toch wel wat als je met de feestdagen niet in je eigen omgeving bent en in de zomer blijven we hier vanwege het klimaat liever weg. Wij vroegen naar de opties voor Coral Cay in de najaarsperiode. Omdat we nergens aan gebonden zijn, zijn we in principe erg flexibel. Oktober is fijn, november heerlijk en tussen Sinterklaas en Kerst hadden we ook al goeie ervaringen.

Onze Landlord en Landlady vertoeven zelf gedurende de laatste drie maanden van het jaar in Florida en dan “moeten” ze weer even naar huis omdat de Amerikaanse wet nu eenmaal niet toestaat, dat je zonder visum langer dan drie maanden hier verblijft. Zodoende gaan zij tussen 8 december en 19 januari naar Holland. Of wij geen zin in de villa hadden….Nou zin wel, maar eigenlijk kiezen we vanwege ons budget niet voor deze oplossing. Wij praatten nog een beetje heen en weer en realiseerden ons dat er best wat te vieren was in huize Teleton. Lidy is niet voor niets 65 geworden en Ton 60. En zijn we dit jaar ook niet een mooi rond getal bij elkaar en een nog mooier rond getal getrouwd? Zullen we dan nog eens gek doen? Zullen we dan eens voor één keertje in de bus blazen? Zullen wij hem er dan niet weer eens ouderwetsch flink uit de broek laten hangen? Wij kwamen er uit en zo komt het dat wij deze winter de feest- en verjaardagen in het verre Florida zullen doorbrengen. En dan zien we wel wie er op de koffie komt, we nodigen ze allemaal uit……! We voelden ons nog even heel erg schuldig richting schoonbroer Jan en schoonzus Loes die ons sinds jaar en dag liefdevol met de Kerst in hun grote Zeeuwsche familie opnemen, maar we rekenen er op dat we (tenminste voor één jaartje) dispensatie zullen krijgen…..

Met trots en plezier verwijzen we daarom hier naar de site van Arjan en Ina Snoeij, waar je de foto’s van smaakvol ingerichte hun huis kunt bewonderen. Voor wie niks te vieren heeft en daarom ‘gewoon’ voor het town-house dat zij op Coral Cay verhuren, moeten kiezen: hier vind je die informatie. Vanzelfsprekend kan je hen op hun maildres  a.j.snoeij@planet.nl altijd om meer informatie vragen. Deze informatie is gesponsord door de familie Snoeij en verschijnt in het vervolg verplicht onder ieder blog, dat begrijp je. Het moet immers uit de lengte of uit de breedte komen……!

Wij namen afscheid van Arjan en Ina die, pas laat in de middag, verblind door het laagstaande zonnetje in de korte boks en een shirtje op hun fietsjes naar huis peddelden. Want zo is het leven in Florida! Opgewonden van al die plannen gingen wij met de Chrysler richting het Sweet Tomatoes restaurant. Hier stond weer een rij voor de deur; een gedeelte van het restaurant was even ontruimd omdat een jongetje over zijn nekje was gegaan. Het onderwerp werd diepgaand besproken in de rij, Teleton wilde de details niet weten en dacht slechts aan hoe hij straks zes weken de gebraden haan zal uithangen aan de rand van het zwembad…..Ja, ja…hij weet heus wel dat er in die periode ook wel nachtvorst voorkomt en dat de kinderen met wantjes aan op de schoolbus staan te wachten. Maar hij mag er toch wel van dromen?

Toen na een kwartiertje de Sweet Tomatoes  weer geopend werd, vormden zich lange rijen voor het saladebuffet. Teleton worstelde zich langs de sla, radijsjes, selderij en peentjes knagende gezondheidsfreaks, met Lidy in zijn kielzog. Ze rekenden twee lege dienbladen af en gingen rechtstreeks naar het soepbuffet, waar ze het rijk alleen hadden en een keuze maakten uit de rijke collectie terwijl ze en passant een bordje bloedhete pasta en een puntje pizza meepikten. Aan tafel namen we de mogelijkheden voor de vluchten door. Normaal wachten wij tot we de voordeligste vliegtickets kunnen kopen, kijken dan of de overnachting bij het vliegveld en het parkeren voordelig uitvalt, boeken dan de hele zwik en zoeken er dan pas geschikte accommodatie bij, met dank aan de jarenlange bereidwillige medewerking van de firma www.usafunvacations.nl die ons steeds weer op Cane Island wist te huisvesten. Al vaker hadden we voor de winter naar de vluchten van Air Lingus gekeken, waarmee je de vorstgevoelige hubs in het noorden van de Verenigde Staten vermijdt. Bij thuiskomst ging de laptop aan en het werd: Air Lingus. Vanuit Amsterdam nog wel! De boom in met United die zich met hun dure Economyplusstoelen de markt uitprijzen. Volgens zeggen zit je heerlijk bij de Ieren en het uitzoeken van je stoel, ook op de meest gewilde plekjes, kost een schijntje.  En taxibedrijf de Groen (Nee, het zijn geen Ieren) uit onze woonplaats brengt ons voor 125 euro van en naar Schiphol. Bij Tante Toos en Ome Gerrit vinden we, ook al hebben ze een paar jaar niks van ons gehoord, vast wel weer onderdak. En de koffiebruine franse mademoiselle? Die mag lekker in haar eigen warme garage blijven staan!

We sliepen als roosjes! Vanmorgen vroeg werden we wakker van een hard, klagend geluid dat we nog niet eerder hadden gehoord. Het bleek de kraanvogel te zijn, die hier iedere ochtend zijn territorium afbakent, voor zijn vrouwtje er een uurtje later bijkomt. Maar wat schreeuwde hij vandaag toch? OK: formeel is het nu lente maar dat weet zo’n beest toch niet? Ineens drong het tot ons door; hij miste zijn ochtendboterhammetje! “Rrrrrrrruuuud, rrrruuuuuuud….” riep hij klagend. Pas toen om een uur of kwart over tien bleek, dat hij op Ruud niet meer hoefde te rekenen, droop hij af. Vanavond stond hij in het avondzonnetje aan de overkant van het meer te schransen van een restje bruine bonen van een Mexicaan. En die Ruud maar denken dat ‘ie een vriend voor het leven had! Wij staan er niks van te kijken als hij morgenochtend  ineens ook Miquel kan roepen……..want zo zijn die kraanvogels in Florida!