Eventjes geduld nog……..

Washington, wij wachtten geduldig op de dingen die zouden komen. De fanfare bleek een drumband te zijn en steeds meer leden uit het hele land meldden zich hier in de wachtruimte voor de vlucht naar Brussel. Trommeltjes werden uitgepakt en bewonderd, drumsticks werden door enthousiaste jongelui omhoog geworpen als waren zij Gene Krupa, nou vooruit Cesar Zuiderwijk dan. Deze keer geen Afrikaanse klederdrachten aan boord maar door het aanhoudende getrommel, raakten wij toch in Afrikaanse sferen.

Het werd tijd om te boarden. Wij hadden de crew al aan boord zien gaan en verder zag je het vertrouwde beeld van rennende schoonmakers, sjokkende techneuten en andere onduidelijke figuren die buiten belangstellend naar het vliegtuig gluurden, eens geruststellend op de banden tikten en hun weg vervolgden. De microfoon werd getest, of we even goed wilden luisteren. Ja, ja het tromgeroffel verstilde alsof de avond boven de savanne viel…..Het vliegtuig was kennelijk plotseling onwel geworden, ze werkten er nu hard aan om hem op te lappen, nadere berichten zouden volgen. De drumband, inmiddels compleet, juichte luid om ons onduidelijke redenen. Zij trommelden lustig verder, bij ons rinkelden slechts alarmbellen. Zouden wij die extra onderbroek die wij al jaren in de handbagage meesjouwen, dan nu eindelijk eens nodig hebben?

Drie kwartier lang bleef het, op de little drummerboys en -girls na, stil. De mededeling was kort, ons vliegtuig kon niet vertrekken! Maar op perron C14 stond een soortgelijk exemplaar dat nu gereed werd gemaakt voor vertrek. Of we maar even wilden verkassen. De hele meute tuimelde als een stel pinguïns over elkaar heen, zodat wij besloten een ogenblikje geduldig te wachten. Wij hoefden slechts op het geluid af te gaan, de little drummerboys leidden ons naar de gewenste locatie waar het een drukte van belang was.  Ons werd herhaaldelijk gevraagd om eventjes geduld te hebben. Wij wachtten in een nabij gelegen vrijwel lege wachtruimte.

Het vliegtuig stond al gereed, een Boeing 777. Helaas met de oude configuratie, dus met de stoelen in 2-5-2 formatie. En we hadden natuurlijk allemaal boarding passes met de 3-3-3 formatie. Iedereen kreeg nieuwe stoelen toegewezen en dat zorgde voor de nodige commotie. De toewijzing vond plaats door de computer, nou dan weet je het wel. En je kreeg je nieuwe stoelnummer pas vlak voor het instappen uitgereikt. Zonder dat iemand nog maar wist op welke plek je terecht zou komen, meldde men zich massaal bij het arme mens op ‘het podium”. Anderen stormden op de deur naar het vliegtuig af. Wij keken het zooitje vanaf de vrijwel verlaten wachtruimte eens aan en besloten geduldig af te wachten…..

Er werd omgeroepen dat we op de oorspronkelijke volgorde zouden worden toegelaten tot het vliegtuig. En er werd streng op toegezien, zodat eventuele verstekelingen die pas in groep acht aan de beurt zouden zijn, niet voor zouden piepen. Wij waren ingedeeld in groep 7 en we sloten, nadat we zorgvuldig hadden vastgesteld dat heel groep 6 voor ons in de rij stond, netjes aan. Dit kwam ons op een sissende schrobbering van de dienstdoend kaartenverdeelster te staan. Groep 7 was immers nog niet opgeroepen…….Wij hoorden haar klaagzang aan, keken of we van Barcelona waren (of desnoods van Belgrado) en namen de nieuwe boardingpassen in ontvangst. Ja hoor….vijf op een rij…maar gelukkig wel in de economy-plus en ook nog aan het gangpad. Het gedoe met de zakjes, de pakjes, de bakjes, de mandjes en de kratjes zal ik de lezer besparen, maar geloof mij maar; het duurde even voor iedereen zat. Gezinnen waren gescheiden en woedende moeders kafferden de hulpeloze stewardessen uit omdat hun 17-jarige puberzoon niet in hun directe buurt zat. Ik denk dat er onderling geld geboden werd om toch maar vooral een iets gunstiger plekje te bemachtigen, zo driftig werd er onderhandeld. Wij wachtten geduldig tot de gemoederen waren bedaard en iedereen uiteindelijk zijn plekje in het overvolle vliegtuig had ingenomen.

Over de vlucht zelf niets dan goeds, wij hebben zelfs de maaltijd die werd aangeboden, opgegeten. Geen idee wat het was, maar het witte goedje leek op rijst, dus dan is het al gauw goed. Bij aankomst in Brussel werd de passagiers die hun aansluiting dreigden te missen, aangeboden het vliegtuig als eerste te verlaten. Wij wachtten geduldig tot zij van boord waren.  Dit had wat voeten in de aarde want er was geen gate meer beschikbaar, dat heb je als je een dikke drie uur te laat komt aan kakken…..Eventjes geduld, dus want het busje kwam zo. Wij hadden de trolleys met de handbagage al in Orlando afgegeven. Hierin zat ook onze warme jas en op Zaventem was het slechts zeven graden.  Uiteindelijk belandden wij als laatsten in de eerste bus en hoefden wij niet, zoals die passagiers die vanwege hun aansluiting het vliegtuig als eersten mochten verlaten, een half uurkebuiten  in de vrieskou te staan. Achter ons stond er weer een hele rij stumperds op de tarmac te kleumen. “Eventjes geduld nog, want het busje komt zo” zong het in ons hoofd, want wij dachten dat we het ergste nu wel achter de rug hadden.

Wij melden ons, nadat we gede-iced waren door een warm welkom bij de Belgische immigratiedienst bij de carrousel nummer vijf voor onze vier koffers. De teller stopte bij drie en één koffer is zo gehavend uit de strijd gekomen, dat hij voor het leven gehandicapt is. Nadat wij, geduldig als we zijn, netjes hadden gewacht tot er nog maar een handjevol koffers op de lopende band lag, waarvan er zeker geen een bij ons hoorde, melden wij ons bij het loket dat voor vermissing en beschadiging speciaal voorhanden is. Het duurde even vooraleer dat de dossierkes waren aangelegd, maar uiteindelijk is ook dat weer gelukt. Mocht de koffer boven water komen, dan wordt ‘ie netjes thuisgebracht. Voor de gehandicapte koffer hebben wij een speciaal telefoonnummer gekregen dat wij kunnen bellen. Er komt dan een kofferspecialist bij ons aan huis, die vaststelt of revalidatie nog mogelijk is of dat de koffer gecremeerd dient te worden. Wij geloven alles en wachten het maar geduldig af.

De shuttle naar het Ibishotel rijdt gedurende de stille uurkes niet, zodat wij een taxi moesten nemen. In de ontbrekende koffer zaten dus onze jassen en schoenen, (want in het vliegtuig dachten we het wel op onze sloffen aan te kunnen). Wij misten onze jassen het meest, dus rukten we wat shirtjes en een vestje uit de koffers om niet weer onderkoeld te geraken. Met kloppend hart startten wij onze koffiebruine Franse mademoiselle die gedurende ruim  vier weken geduldig op ons had staan te wachten. Het zou er nog maar aan ontbreken dat zij ons ook nog eens in de steek zou laten……Gelukkig; zij sloeg in een keer aan! Inmiddels zijn wij thuis, hebben goed geslapen (dank u!) en zitten nog wat suf voor ons uit te kijken. Het is grijs. Het is koud…..wat doen we hier eigenlijk? Wij willen terug!

Wij danken onze lezers hartelijk voor alle belangstelling en vooral voor de vriendelijke reacties die wij op onze schrijfsels kregen. Bloggen heeft weer een extra dimensie aan onze toch al zo fijne vakantie tussen de Springbreakertjes en de vrolijke vakantievriendjes toegevoegd. Vergeten zijn de zieke dagen..wij kijken weer vooruit. Acht maanden en acht dagen om precies te zijn, want zolang duurt het nog voor wij weer naar het vrolijke vakantieland Florida vertrekken. Eventjes geduld dus nog…..Maar wie weet, tot een volgende keer!

 

De groetjes van Lidy & Ton

United we stand…..

Op een tijd dat normaal alleen de melkboer zijn wekkertje af laat lopen, stonden wij een beetje verdwaasd naast ons bed. Welke idioot laat er nu die oude Nokia rammelen. Pardon, dat waren we zelf……D’r uit want vanaf vandaag wordt er geen huur meer betaald. Bedden afhalen en baldadig het beddegoed over de reling naar beneden mikken; want we hebben nu wel genoeg trappen gelopen.

Het beddegoed ging linea recta de wasmachine in, dat scheelt de poetsvrouw straks wachten tot de boel weer droog is. We aten en dronken wat volgens de methode “staande receptie” want we wilden ons niet ophouden aan flutdingetjes. Het ontbijt stond gepland op het vliegveld…..

Hoewel een tikkeltje dampig vanwege de vroegte, kon je al zien dat het vandaag weer een dag met zeven zonnen zou worden. Wij ritsten de lange broeken en de koffers dicht en gingen op pad. Dag Town House, het was fijn, bye bye Coral Cay! Het was stil onderweg, geen stoplicht tegen en zo kwam het dat we in recordtijd de kofferbak van de Yukon op het perron bij United leeg kieperden, precies bij een bankje dat in de zon en uit de wind op Lidy stond te wachten. Bij Alamo was ik de enige die wat in te leveren had en in ruil voor het bonnetje met de gewenste brilstand, zette ik de joekel voor aan in de rij. Hoppa, oversteken, de lift in en daar zat Lidy geduldig op me te wachten.

Volgende zaak: inchecken! We kregen, nadat de koffers waren goedgekeurd een machine toegewezen. Teleton wist natuurlijk al al lang dat dat ‘m niet ging worden, maar duwde voor de vorm toch zijn paspoort in de daartoe bestemde gleuf. Of sleuf, zoals sommigen ook wel zeggen…..! Een rood scherm: u heeft persoonlijke assistentie nodig! Wij werden apart genomen en in een geïsoleerde rij gezet, alsof we melaats waren. Twee ijverige Unitedmeisjes van een jaar of zestig probeerden moeilijke gevallen zoals wij, op weg te helpen. Voor ons was een demente vrouw in een rolstoel de weg kwijt. De man die haar begeleidde, was er niet veel beter aan toe. De United meisjes probeerden er gedurende een uur achter te komen wat het reisdoel van de dolende deerne was. Zij wist het niet……Er werd gebeld, in de computer gekeken, nog eens gebeld, in tasjes gezocht die aan de rolstoel bungelden. Wij waren de volgende in de rij. Achter ons groeide de rij en nam het gemor toe…..een opstand dreigde. De beide Unitedmeisjes bleven bij elkaar. Geen van beide kwam op het idee een tweede balie te openen, wel kwam een van beiden zo om het kwartier ons even de excuses aanbieden namens de directie en medewerkers……welke de hele rij charmant accepteerde om vervolgens onderling minstens tien minuten staan te kankeren over zoveel onhandigheid. Dank zij de inbreng van een man uit Belgrado en enkele Polen, die  vrolijke herinneringen ophaalden uit de tijd van het IJzeren Gordijn, toen de paarse krokodillen daar nog welig tierden, ontstond weer even die ouderwetsche saamhorigheid; de gewone man tegen de machthebbers. United we stand…..

Het liep inmiddels tegen half elf en we hadden nog dik een uur voor ons vliegtuig zou vertrekken. Gelukkig greep er toen een manager in, de demente dame werd nog aparter genomen en wij hadden in vijf minuutjes onze boarding passen……Bij de security check was het een drukte van belang, uit de verte zagen wij een bord: Vanaf hier nog een kwartier wachttijd. Er is ook een speciale ingang voor rolstoelgebruikers en voor gezinnen met kinderen en dat aanbod was vandaag niet zo groot. Wij vroegen beleefd belet en kregen toestemming om daar aan te sluiten. Toen we bij de gate aankwamen, was het boarden al begonnen. Teleton informeerde of hij misschien de trolleys van de handbagage kon inchecken. Dat vonden de Unitedmeisjes wel een goed idee. Wij stapten volgens protocol in groep zes in. Als je dan op stoelrij acht zit, net bij de ingang, heb je met je handbagage geen schijn van kans meer. De twee rugzakjes pasten met gemak onder de stoel voor ons en wij keken het geduw en getrek met de overtollige bagage van ons medepassagiers met plezier aan. Omdat rij acht nog net een exit-row is, ondergingen we nog een kort kruisverhoor betreffende onze inzet bij calamiteiten. Nou meid, maak je over ons maar geen zorgen, wij lossen het wel op als er iets aan de knikkert is!

Inmiddels zijn we op het vliegveld van Washington waar we in de wachtruimte feestelijk werden ontvangen door een veertigtal jongelui van een of andere  fanfare. Zit dat straks bij ons in het vliegtuig? Dat wordt vrijwel zeker van je hoempa, hoempa hoempa tettereh……De stemming zit er in hoor..en hoe! Gelukkig zitten de oordopjes ook in persoonlijke uitrusting van huize Teleton. Wij kijken  horen het wel eens aan, misschien mogen we wel een verzoeknummertje aanvragen. Brahms Lullabye lijkt me wel geschikt. Wij laten het nog wel horen…letterlijk of figuurlijk!

Aldus schreven wij donderdagmiddag ronde de klok van vijf uur des middags op het vliegveld van Washington. Wisten wij veel van wat ons nog te wachten stond? Nee…en de lezertjes ook niet. Die houden we nog even in spanning……later zullen jullie vast wel snappen waarom!

Nog één keer naar de dokter en een afwisselend tripje door de Orlando-area

En daar waren we weer, voor de derde keer op rapport bij de plaatselijke huisarts. Maar deze keer niet om geld te brengen, maar om geld te besparen. Met de gezondheid is niks meer mis, nog wat zwakjes soms, dank u. Flink eten en “een kwestie van goed kauwen dat het eten gelijkmatig  in je bloed komp” zoals mijn Haagse vrinden Jacobsen en van Esch plegen te beweren. Nee, wij meldden ons bij de dokter omdat ze bij United Airlines wel goed maar niet gek zijn. Na enig aandringen waren zij wel bereid onze tickets aan te passen, hoewel we daar natuurlijk formeel helemaal geen recht op hebben. Natuurlijk dekt de reisverzekering de schade als er toch nieuwe tickets nodig zijn, maar wij dragen graag bij aan de kostenbesparing van Unigarant, in de ijdele hoop dit terug te zien in een lage premie. Als tegenprestatie vragen ze wel een rekening en een verklaring van de dokter waarin staat dat hij vindt dat de patiënt op enig moment niet in staat was om te reizen. Tijdens het consult had Teleton de dokter wel verzocht om Lidy, met het oog op de geplande terugreis, zo snel als maar mogelijk was op te lappen. De man had zijn schouders een beetje opgehaald en iets gebrabbeld dat hij daar natuurlijk niet zoveel invloed op had. De wereld is vol paarse krokodillen en garantie op genezing was misschien wel een beetje te veel gevraagd, maar wist Teleton veel dat hij dat toch maar beter schriftelijk vast had moeten laten leggen…..

Vandaar dit derde bezoek. De wachtkamer zat weer bommetje vol. Er werd vandaag weer goudgeld verdiend, daar in dat kleine huisartsenpostje. Teleton overlegde de rekening van de dokter en vroeg op zijn charmantst of de goede man  misschien zo vriendelijk zou willen zijn om  te verklaren dat Lidy echt niet per vliegtuig vervoerd had kunnen worden al was het maar omdat de binnenkant van haar lichaam uit alle openingen met ongekende kracht naar buiten spoot. Wij bleken niet de eersten die een beroep op de goedheid van de dokter deden. Een kant en klare standaardbrief, waar alleen nog even de naam van de patiënt op moest worden ingevuld, rolde uit de computer. En dat alles complimentary, grateloos en voor noppes. Waar vind je dat nog? Wij melden ons morgenochtend dus met een aardige brief van de goede dokter bij de balie van United om in te checken. Want zo zijn ze  weer wel daar, vooraf inchecken was voor de zekerheid toch maar even geblokkeerd tot we morgen onze papieren hebben overlegd. “Komt u wel tijdig naar het vliegveld”, is ons telefonisch medegedeeld. Dat voorspelt niet veel goeds. Het zou me niks verbazen als we morgen weer een uurtje met volle bepakking van het kastje naar de muur worden gestuurd. Kwijlend zullen we wellicht onze paarse krokodil zien staan, maar we kijken er niet van op als we hem niet direct probleemloos mee mogen nemen………

Wij zijn voornemens om half zeven op te staan zodat wij rond acht uur richting het vliegveld kunnen rijden.  Bij Alamo zijn geen problemen voorzien, zij zullen ons juichend begroeten want de tank van de joekel van een GMC is nog maar voor een kwart gebruikt. En dat terwijl wij vandaag toch zo’n aardig toertje door de dreven van Orlando hebben gemaakt. Door de rijke buurten richting Winter Garden, langs prachtige lanen met geweldige villawijken en vooral veel kerken. Hier zal het des zondags een drukte van belang zijn als de mannenbroeders met hun vrouwen en dochters met gebloemde mutsjes ter kerke gaan. In hun Esacalades en Tahoes…..

Wij wisten de Old Time Pottery nog te vinden op de West Colonial Drive, altijd leuk voor een bezoekje. En dan zit je meteen ook in de ruige buurt van Orlando, denk ik zo maar. Wij tuften deze lange weg vol Dolly Parton look-a- like clubhuizen, louche autoverkopers, schiettenten en pandjeshuizen af tot we aan de Orange Blossom Trail kwamen. Nog meer kilometers autodealers, afgewisseld met Waffle Houses en aircoreparatie bedrijven. Bij ieder stoplicht werden we smekend aangekeken door eenarmige-, eenbenige- of eenogige veteranen van de verschillende oorlogen waarin hun vaderland verzeild was geraakt. Nog zwaarder gehandicapten slalomden met hun krakkemikkige rolstoel tussen de wachtende auto’s door, rammelend met hun Burgerkingbeker met muntjes. Zij nemen alle risico’s; erger dan ze er nu aan toe zijn, kan het niet worden. Hier wordt je weer even met je neus op de feiten gedrukt, zo zit de wereld in elkaar! Daar zit je dan in je Yukon…….en je vraagt je af waarom die sloebers niet bij de stoplichten op de Old Wintergarden Road tussen de kerken en de villa’s gaan staan bedelen.

Thuisgekomen stortte Lidy zich op de koffers alsof ze nooit een dipje gehad had. Feilloos werd de eerst gevuld en gewogen. Geen grammetje overgewicht. De extra trolleys worden zo afgevuld dat we er met een slimme beweging een rugzakje met het hoogstnodige uit kunnen rukken, voor we ze aan het eind van de slurf, courtesy from United, alsnog zonder betaling kunnen inleveren. En hier zitten we nu, met ons laatste restje cola en een handje chips. Te wachten op de dingen die komen gaan. Wanneer we daar kond van kunnen doen is nog niet duidelijk. Het vliegveld is voorzien van WIFI, maar voor hetzelfde geld rennen wij morgen drie uur lang radeloos van hot naar her om de zo vurig gewenste stoelen in de vliegtuigen op weg naar huis te bemachtigen. Wat ons betreft hebben we deze reis avonturen genoeg beleefd, wij hopen dus op een saaie overtocht!

Battle of the Alamo

Allereerst namens Lidy hartelijk dank voor alle leuke en lieve reacties. Het is fijn om te weten dat zoveel mensen met ons meeleven. Wanneer je je beroerd voelt, is dat al geen pretje maar als dat ook nog eens in een vreemde omgeving is waar van alles geregeld moet worden, ben je niet blij. Mede dank zij al jullie berichtjes (ach wat aardig…tjee wat lief…!) knapt ze gelukkig weer een beetje op. Gisteren was toch een lastige dag voor haar, veel in bed gelegen terwijl ik beneden de telefoontjes, de skype en de mail moest zien af te handelen.  Dank zij de vrijheid die we van de ANWB kregen, is alles nu naar ons zin geregeld en dat helpt! Lidy is vandaag even aan de wandel geweest en dat is haar goed bevallen. Zo lang ze zich rustig houdt, loopt alles prima. Vanuit de ziekenboeg nogmaals hartelijk dank voor iedereen die met ons meeleeft.

Gisteravond laat heb ik het laatste gesprekje met de ANWB alarmcentrale gehad om verslag uit te brengen.  Ik hoef nu niet meer te rapporteren maar mag wel altijd bellen als er toch nog hulp nodig is. Vandaag heb ik nog even contact met United, die nog wel graag een doktersverklaring willen zien voor we donderdag in mogen checken. We staan al wel geboekt, de stoelen liggen vast en we mogen helemaal niet mopperen. Op de vlucht naar Washington hebben we prima plekken in de Economy plus bij de nooduitgang. Van Washington naar Brussel was wat lastiger. Door de 3-3-3 opstelling zijn er nog wel veel middelste stoelen beschikbaar. Gelukkig vond ik nog twee stoeltjes naast elkaar. Ook Economy plus, maar wel naast de toiletten. Als daar geen smakelijk blog in zit, dan weet ik het niet. We kunnen niet wachten…….

Zo soepel als de samenwerking met United als met de eigenaren en het managementkantoor van ons huis op Coral Cay verliep, zo lastig was het bij onze vrienden van Alamo. Zelf had ik gedacht dat het een fluitje van een cent zou zijn. Poepen zonder drukken…..Dus belde ik des middags rond de klok van twaalf uur om het huurcontract te verlengen. Ik heb de callcenter medewerkers in India, in Mexico en Joost mag weten waar ze nog meer zitten, allemaal aan de lijn gehad. “Ha, it’s you again, Mr Teleton….ik kan helaas niks voor u doen maar ik verbind u door met de lokatie op het vliegveld…..momentje…..” Daar liep het spoor dood: “sorry, de medewerker voor verlenging van het huurcontract is niet aanwezig, er is helaas geen antwoordapparaat beschikbaar, de verbinding wordt verbroken. Thank you for calling Alamo…. “ Dat circus speelde zich tussen twaalf en vier een keer of tien af. In de Battle of Alamo stond de arme Teleton er niet best voor……

Uiteindelijk raadde een callcentermedewerker met een gezellige Latinotongval aan om dan maar zelf naar het vliegveld te rijden. Hij zou een notitie in het systeem maken voor de manager en die zou er dan voor zorgen dat het contract met drie dagen zou worden verlengd; zelfde voorwaarden, maakt u zich maar geen zorgen! Nou dat deed Teleton wel, want de paarse krokodil is bij Alamo een veelvoorkomend verschijnsel. Hij stopte Lidy dus onder de wol, met twee flesjes water, een banaantje en een rol keukenpapier. Bij Alamo leverde hij de auto in want, “nee meneer u kunt hier niet parkeren, gaat u maar naar het kantoor, daar helpen ze u verder”. Niks geen notitie in het systeem. Manager er bij, “druk druk druk meneer Teleton. Wat een mooi tarief heeft u, dat gaat vandaag echt niet lukken. We zitten een beetje slecht in de auto’s, dus dan gaat de prijs voor walk-in’s omhoog. En wij kunnen u alleen via het Amerikaanse systeem helpen, kale huur en alle voorzieningen en verzekeringen apart afrekenen, graag. Drie dagen een economy car komt zo op zo’n 400 dollar. Heel vervelend, maar u zit klem, dus draaien wij u lachend een poot uit, sorry….. “ Teleton dreigde de Battle of the Alamo te verliezen.

Teleton dacht aan de eenzame Lidy in haar kingsize bed op Coral Cay. Maar ook aan zijn portemonnee, want worden de kosten van die auto voor drie dagen wel door de reisverzekeringg gedekt? Hij deed de manager een voorstel: “Ik heb nog ‘recht’ op autohuur tot zeven uur vanavond. Geef mij maar een auto, dan ga ik terug naar huis, maak een nieuwe boeking en dan zullen we eens zien wie hier de blankste billen heeft, qua tarief dan……” Ik kreeg een auto mee; een compact-car. Dat is behelpen hoor, geen cruise control, de airco kent maar één stand en de spiegeltjes, stuurtjes en stoeltjes lijken allemaal kinderspeelgoed. Kosten voor zo’n barreltje: 24 uur $120 per creditcard vooraf te voldoen. Als ik voor acht uur terug was, zouden ze deze huur ongedaan maken. Hallo, bent u daar nog lezer en denkt u ook dat de strijd in het nadeel van Teleton beslist is?

Teleton tufte compact naar huis en maakte een nieuwe boeking. Drie dagen midsize suv, inclusief tank benzine voor $127.  Zoek de zeven verschillen! Hij printte de overeenkomst op kantoor uit en tufte weer terug naar het Alamokantoor op het vliegveld. Half acht; weer een nieuwe manager. De beslissende slag in The Battle of the Alamo. De man begreep het probleem en snapte ook dat er nu geen tijd meer was voor gebbetjes.  De $120 dollar die reeds betaald was, bleek niet meer terug te boeken. “We doen het zo, we honoreren uw nieuwe boeking maar brengen daarvoor niets in rekening. U huurt dus drie dagen voor het ongelooflijke tarief van $120, geen dubbele bodems, geen trucs. Vraag niet hoe het kan, maar profiteer er van! Met excuses en de complimenten van Alamo….Are you happy now?”

Teleton ging vanzelfsprekend akkoord en wachtte geduldig tot alle gegevens waren ingeklopt. Zijn creditcard hield hij angstvallig op zak. Gewapend met een stapel papier, maakte hij aanstalten om naar de garage te lopen. “ Excuse me,sir…”  werd hij teruggeroepen. “Wat nu weer……” slofte Teleton moedeloos terug. “Wij zitten een beetje moeilijk met de midsize suv’s, gaat u maar gelijk naar de SUV’s, daar kunt u dan uw auto uitzoeken”. Tussen de grijze Kia’s Sorrento’s, de witte Fords Edges  en de beduimelde Dodges Journey’s stond nog een crèmekleurige GMC Yukon verscholen. De Battle of the Alamo is gestreden….hij staat voor de deur, heur.. met z’n talloze knopjes en lederen stoelen! Even dat heerlijke geluid als je gas geeft: pompompompompom. Veel kilometers zullen we er niet mee maken, die tank rijden we nooit meer leeg. Maar zeg nou zelf: is het geen plaatje?

Een spin in de morgen…….

Juist toen we hadden besloten dat er, bij gebrek aan wetenswaardigheden en inspiratie, tot de thuisreis geen blog meer zou verschijnen, trof Lidy zaterdag een vreemde gast in de gang aan. Hij zat op de vloer, tegen de plint. Hoe groot hij was, kon je lastig inschatten; hij hield alle acht pootjes stijf tegen het lijf getrokken. Sommigen pakken zo’n spin heldhaftig beet en kieperen hem zonder pardon buiten. Bij gebrek aan heldenmoed, pakte Teleton de mop. Toen de spin de mop boven zich zag, sprong hij wel een meter van de grond. Hoorden wij daar ook nog een nijdig geluidje bij? Deze spin had blijkbaar weinig gevoel voor humor. De jump ging gelukkig richting voordeur; de nijdige spin leek dus wel mee te willen werken aan een vertrek, waarbij beide partijen geen gezichtsverlies zouden lijden. Teleton opende de deur galant en net toen hij de spin met de mop nog een heel klein beetje wilde manen om toch vooral maar snel te vertrekken, nam deze de kuierlatten. Zo, dat had Teleton toch maar eens mooi voor mekaar gemopt…..”Ja, ja…”, zuchtte Lidy, “…maar een spin in de morgen geeft kommer en zorgen!”

Die middag voelde Lidy zich niet fit. Nou ja, ze voelde zich eigenlijk erg beroerd. Met het stijgen van de koorts, nam het verbruik van het toiletpapier navenant toe. Buikloop!  Op zondagmorgen sleurde Teleton haar om negen uur mee naar de dokter. We kennen de computer, de assistente en het klappen van de zweep inmiddels. Vooraf had Teleton de ANWB alarmcentrale gevraagd een machtiging voor de dokterskosten af te geven. Lidy heeft een vrij groot risico om snel uit te drogen, zodat doorverwijzing naar een ziekenhuis voor een infuus niet helemaal ondenkbaar was. De kosten voor de huisarts zijn nog wel te overzien met je creditcardje, maar als je naar het ziekenhuis wordt verwezen, berg je dan maar.

Wij zaten tot twaalf uur ‘s middags bij de dokter. Dan heb je wel waar voor je geld hoor!  Eerst al het papierwerk en hopen dat de fax met de machtiging tijdig zou binnenrollen. Dan een algemeen onderzoekje door de verpleegkundige en uiteindelijk, rond de klok van elf kwam de dokter zelf. Beetje kloppen, beetje zuchten….Lidy rolde om van de koorts; maag en darmen waren ook nog niet gereset, zodat de dokter besloot haar direct medicijnen te geven. Maar ja, dan moet je wel nog een half uurtje langer blijven om te bewijzen dat de medicijnen je in ieder geval geen kwaad hebben gedaan……Meer dood dan levend tolde ze die middag haar bed in.

Zo goed en zo kwaad als het ging, hebben we tussen de bedrijven door toch de koffers gepakt zodat we, na een wonderbaarlijke nachtelijke genezing, zonodig vanmorgen hadden kunnen vertrekken. Vanmorgen om zeven uur bleek als snel dat van reizen geen sprake kon zijn. Een drukke morgen met telefoontjes en mailtjes volgde, terwijl zuster Teleton ook nog eens voor de patiënte boven moest zorgen. Inmiddels hebben wij zo te zien alles wel weer onder controle. De voorlopig voorgestelde vertrekdatum is nu op  donderdag gepland, met dank aan de bereidwillige medewerking van United met wie het ook in tijden van nood erg prettig zaken doen is.  De samenwerking met de ANWB-alarmcentrale is in ook één woord geweldig. Je hebt een enorme inbreng (wat denkt/wilt/kunt u zelf?) en dat werkt wat mij betreft prima. Fijn dat er naar je wordt geluisterd, dat je zelf met voorstellen mag komen en dat die ook binnen het redelijke gehonoreerd worden. We zijn in onderhandeling met het kantoor hier op Coral Cay, zodat we waarschijnlijk gewoon in ons ‘eigen’ huis kunnen blijven en we ook niet nog eens hoeven te verkassen, maar voorlopig laten we de koffers maar even ingepakt.

Het ergste lijkt nu achter de rug. Zodra de ANWB-mevrouw haar fiat voor het nieuwe vertrekplan heeft gegeven, bellen we nog even met de Alamo boys om de huurperiode te verlengen en dan zijn we “all set” voor een paar extra dagjes. De patiënt is in diepe rust en het zou zo maar kunnen dat Teleton straks ook nog eens even een uitje gaat knappen op de patio. Of de spin zich nog laat zien, of de voorraad zand, zeep, soda, aardbeitjes, banaantjes en toiletpapier voldoende is voor de komende dagen en…. of de patiënte ook werkelijk opknapt dank zij Teleton’s liefdevolle verzorging, daarover lees je in een volgend blog meer. Met Springbreakertjes weet je het nooit, het is altijd weer een verrassing!

Verrassing……

De laatste werkdag van de week; vrijdag. Het is weer volbracht een heerlijk weekend wacht! Allemaal weer hartelijk dank, want er wordt weer massaal meegelezen en volop gereageerd. Dat doet een mensch, juist wanneer hij hier verlaten is door zijn vrolijke vakantievriendjes, goed.  Vandaag  begon met een ontbijtje, wat klusjes en tot de koffie volstrekte rust. Om kwart over tien stipt: Vrolijke vakantievriend Ruud op de skype; of de koffie bruin was! Kijk, dat getuigt van punctualiteit, betrouwbaarheid en betrokkenheid. Wij voelden met Ruud, die daar in het voorjaarszonnetje voor de halve wereld belastingaangiftes zit te verzorgen, mee. Omdat wij verder zelf niets belangrijks om handen hadden, ging de reis deze morgen naar de vestiging van Home Depot. De mensen die Teleton een beetje kennen, zouden hem dit ernstig ontraden. Gezien de stand van zijn twee linkerhanden, zijn scheve timmermansoog en zijn gebrekkig technisch inzicht kan hij ommers ook veel beter bij dit soort zaken uit de buurt blijven.

Maar ja, het bedrijfje dat vorig jaar naar volle tevredenheid de belangrijkste binnenboel van ons huis heeft gerenoveerd, komt nog voor de Pasen langs om de badkamer een opknapbeurt te geven. De nieuwe deuren voor het badmeubel zijn voor de vakantie opgemeten en besteld en ze hoeven nu eigenlijk alleen nog maar afgehangen te worden. Veel heeft het dus niet om het lijf en zo hoort het ook in de badkamer. Het aantal deurtjes van het badmeubel is om technische redenen met twee toegenomen. Hierdoor zijn we verplicht nieuwe knopjes op de deuren te zetten. En omdat het sortiment knopjes dat de badkamerenovator aanbood niet naar onze smaak was, besloten wij hier in Amerika op zoek te gaan. Vandaar dat we toch naar Home Depot gingen. Op de parkeerplaats viel Teleton al gelijk uit de toon. En dan wist niemand daar nog van de gebreken aan zijn linkerhanden, zijn timmermansoog en zijn  technisch inzicht….Nee, op zo’n parkeerplaats kan je eigenlijk met goed fatsoen niet met een Chrysler Town & Country verschijnen. Hier rijdt men op z’n minst met een dikke  pick-up truck voor. Om de schijn een beetje op te houden, parkeerde Teleton naast de invalidenparkeerplaats en trok hij maar een beetje met zijn been toen hij de enorme winkel binnenstapte. Net als bij de Walmart, wordt je hier begroet door een vrouwelijke peoplegreeter van het type Lenie uit de Takkestraat. Zij keek Teleton meewarig aan want ze zag natuurlijk in één oogopslag wat voor vlees ze in de kuip had. Ieder ogenblik dacht hij dat  ze “Goat af, Teleton”, naar hem zou snauwen. Voor de vorm stopte hij even bij de collectie barbecues. Zo’n peoplegreetster ziet natuurlijk  meteen dat ‘ie daar ook al niks van zal bakken’ Ook niet op een echte Brinkmann, nu ook voor halal vlees, begrijp ik! Maar Teleton wilde zo graag een foto maken van zo’n apparaat voor zijn buurman Piet en zijn vrouw Joke, wier gemarineerde vlees hij regelmatig ruikt wanneer zij in de tuin staan te schroeien op hun Hollandse barbeknoei-apparaatje.

We liepen een poosje door de enorme bouwmarkt en het bijbehorende tuincentrum. Wij verbaasden ons over de enorme voorraad, de orde en netheid, het grote aantal personeelsleden en vooral over het geringe aantal klanten. Want waar bestaan dit soort bedrijven in ‘s hemelsnaam van? Bij de afdeling knopjes en andere aanpakkertjes duurde het een stief kwartiertje voor wij onze keuze hadden gemaakt. Wij kozen voor een zware kwaliteit geborsteld stalen knoppen die,  als je met je glibberige zeephand een lade opentrekt om een handdoek te pakken, niet uit je handen schiet. Goeie spullen, daar houden wij van en wat je ver haalt is lekker, dus wij waren tevreden met de knoppen. Bij thuiskomst bleek dat het doosje met de tien knoppen inderdaad van zware kwaliteit is want het weegt bijna twee kilo……..

De rest van de dag brachten wij door met niemendalletjes, ditjes en datjes. Tussendoor aten wij wat vanwege de lunch en het diner. Wij waren al fan van de firma Bertolli door de kant en klare maaltijden, maar hebben dank zij een tip van Ina Snoeij nu ook hun maaltijdsoep ontdekt. Warm aanbevolen! Wij kuierden eens in het avondzonnetje door de buurt, zagen dat het huis van onze vrolijke vakantievriendjes weer helemaal in de oude staat was gebracht nadat de restjes drank ook waren geruimd en lazen aandachtig de openbare brief die de bank op een van de huizen hier had geplakt. Aan de andere kant van de muur die de community tegen vreemde indringers moet beschermen, ligt een prachtig natuur en wandelgebied. En de community ligt in de aanvliegroute van een vliegveldje waardoor je, zonder dat je hier last van hebt, vooral in het weekend nogal wat old-timers en sportvliegtuigjes ziet overkomen.  Vanavond maakten wij de planning voor de laatste dagen van deze reis. Een herhaling van zetten, niks nieuws meer te verwachten en van een verslag over de voorbereidingen van de terugreis wordt geen mens vrolijk, dat kan ik je wel vertellen. We zitten nog ruim in het toiletpapier. Zand, zeep en soda zijn ook nog voldoende op voorraad, zodat er ook op dat front weinig spannends te verwachten is. En zo komt het, dat besloten is de laatste paar dagen van deze vakantie blogloos door te brengen, want om nou zo maar een verhaal uit de duim te gaan zitten zuigen, daar is Teleton de man niet naar. Wij doen er verder niemand kwaad mee. Jullie hebben nu lekker je eigen zeven zonnen en de kans dat je zelf maandag, bruin- dan wel roodverbrand, sterke verhalen over dat heerlijke weekend kunt vertellen, is groot. Geef je eigen oren en ogen goed de kost; de humor ligt op straat! Daarom, lieve leesvrienden, sluiten wij de tent hier op deze vrijdag, genieten wij nog onbezorgd van de laatste daagjes hier en melden wij ons later wel weer met (hopelijk niet al te spannende avonturen) over de terugreis en de epiloog. Graag tot dan!

Geen frisse jongens, die Amerikanen…….

Als je naar de voorzieningen in de huizen kijkt, zou je denken dat de Amerikanen een proper volkje zijn. Sommige huizen hebben meer badkamers dan slaapkamers en dan staat er ook nog een jacuzzi in de tuin. In iedere Walmart of Mall kan je de boven- en de benedenboel, inclusief eksterogen, likdoorns, kalknagels, eeltknobbels en wat er verder al  bij pedi- en manicuurders kunt laten vijlen, slijpen, uitpeuteren en oppoetsen en op iedere hoek van de straat is wel een tandartsenpraktijk gevestigd. Je zou dus denken dat de boel hier wel knap wordt onderhouden.

Wij zijn er inmiddels achter dat de gemiddelde Amerikaan het met de orde en netheid in- en rond het huis niet zo nauw neemt. Zo kijken wij er niet van op dat er zo hier en daar nog kerstversiering aan de huizen kan worden waargenomen. En als je door de volksbuurten rijdt, zie je maar al te vaak dat het onderhoud van de tuintjes niet de hoogste prioriteit heeft. De winterschilder lijkt al jaren niet meer langs geweest, waardoor de boel een haveloze indruk maakt. En ook met de persoonlijke hygiëne lijkt de gemiddelde Floridiaan het niet zo nauw te nemen. Wij stapten deze week voor het eerst van ons leven in de Skytower in SeaWorld. Wij werden als eersten toegelaten en ons werd verzocht helemaal door te schuiven; de andere waaghalzen voor deze attractie konden dan aansluiten. Wij liepen een rondje tot we weer bij de ingang terug waren en namen plaats. Naast ons nam een gezin plaats, de moeder hield de gebruikelijke veilige afstand, zodat haar kortgebroekte bruine benen niet permanent in aanraking zouden komen met die van mij. Juist voor de deuren gesloten zouden worden, kwam nog een alleengaande man aangekuierd. Hij maakte de portier van deze attractie diets, dat er tussen mij en die mevrouw nog plek zat voor zijn dikke reet was. “He would easily squeeze in overthere….”. Ja, ja , waar heb ik dat meer gehoord. De man werd alsnog toegelaten en in plaats van een paar appetijtelijke benen van een vrouwelijke veertiger, voelde ik nu de zweterige, behaarde kuierlatten van een vreemde vent, die ook nog eens een vieze vent bleek te zijn.

Omdat de ruimte bij nader inzien toch minder riant was dan het zich aanvankelijk liet aanzien, legde de man zijn rechtervoet op zijn linkerknie. Of het zijn sneakers waren of zijn sokken….ik weet het niet maar aan de lucht die de man vanaf kniehoogte verspreidde, kon je afleiden dat een van beiden al geruime tijd geleden overleden moest zijn. Mocht de lucht onverhoopt toch van ‘s mans voeten afkomstig zijn geweest, dan zou een dokter helaas geen uitkomst meer kunnen bieden. Amputeren…! En de restanten in zoutkoepels ver onder de grond veilig opbergen, da’s de enige menselijke oplossing. Toen we boven waren met de  Skytower om van het prachtige uitzicht te genieten, begon de man ongevraagd maar enthousiast de attracties die je kon zien, aan te wijzen waarbij hij zijn linkerarm net even iets te ver oplichtte, waardoor een onfrisse geur uit zijn oksel opsteeg. Heb je zo’n akkefietje met een collega, dan kan je hem eerst een geschenkverpakking deodorant of voetpoeder kado doen, bij voorbijgangers ligt dit iets lastiger. Echt moedige mensen twijfelen geen moment; zij geven onomwonden aan dat betrokken buurman stinkt. Maar Teleton is een lafbek, zeker op die hoogte en helemaal zo dicht bij de deur, ook al lijkt hij nog zo zorgvuldig afgesloten. Hij zat de rit manhaftig uit, knipte met de moed der wanhoop maar wat op zijn trouwe Canon en zag toen hij eenmaal weer in de frisse lucht was, tot zijn stomme verbazing dat hij vanaf grote hoogte net een prachtige jump van een orca had vastgelegd. Liefhebbers kijken zelf even naar de beelden.

Teleton’s idee over de onfrisse Amerikanen wordt vrijwel dagelijks bevestigd. Kijk op een willekeurige parkeerplaats eens binnen in een auto. Het is een uitdragerij van tassen, blikjes, zakken, losliggend wasgoed, rondzwervende schoenen, honden- en kinderspeelgoed, zonnebrillen en lege snoeppapiertjes . Teleton heeft er wel een oog voor, dat moet gezegd. Vandaag een bestelling gedaan bij de hamburgertent van de Five Guys. Hier worden je frites en je burger nog kokend heet en nakend gebakken, dus moet je een ogenblikje wachten. Voor mij een Amerikaan die gulzig aan zijn rietje zoog terwijl hij wachtte. Alsof hij helemaal alleen in de foodcourt was, haalde hij bedachtzaam het rietje uit de beker en begon hij er het zorgvuldig ontwikkelde tandsteen van de laatste jaren mee van zijn kiezen te schrapen. De bek zo wijd open als het maar kon, de ogen samengeknepen en af en toe een grimas trekkend, wanneer hij kennelijk het gevoelige tandvlees raakte. Af en toe likte hij eens genoegzaam aan het rietje….Hij was zo volkomen op zijn gemak en deed alsof het allemaal de normaalste zaak van de wereld was. Teleton kon niet veel anders doen dan naar de grond staren; je staat in de rij, hebt betaald en dan zal je van het aangeboden cabaret genieten ook. Opgelucht keek hij op toen hij hoorde dat de bestelling van de voorganger gereed was. Twee burgers en twee frietjes kreeg hij mee….. De man liet nog even gratis zijn beker cola bijvullen, klikte het deksel op de beker en schoof het rietje zorgvuldig terug in het daartoe bestemde gaatje. Hij liep regelrecht op een tafeltje waar een zo op het oog keurige mevrouw op hem wachtte. Ze stak haar hand al uit om de beker aan te pakken want ze had zo te zien erge dorst……..Teleton had even helemaal geen trek meer, maar gelukkig vermande hij zich. Als je daar aan toe gaat geven, kom je hier om van de honger!

 

SeaWorld Orlando Skytower Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

SeaWorld Orlando Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

Zo is het leven in Florida……

Op maandag kwamen onze Landlord en Landlady gezellig een tegenbezoekje afleggen. Nadat wij in onze eerste week hun villa hadden bewonderd, bewonderden zij nu hun eigen huis op Coral Cay. Ze brachten naast een traktatie bij de koffie ook nog een assortimentje hoestbonbons mee voor de patiënt, zodat hij de rest van de vakantie wat anders dan zijn duim om op te zuigen heeft. We babbelden gezellig over het vakantieland Florida en de prachtige cruise die zij onlangs hebben gemaakt. Ook de toekomstige vakantieplanning kwam aan bod. De spoeling voor huize Teleton wordt dun; we zijn al dikwijls tussen Sinterklaas en Kerst geweest, tussen Pasen en Pinksteren, in de herfst en dan nu het voorjaar. Blijven eigenlijk alleen hoog zomer en hartje winter nog over. Bij beide opties hadden we vraagtekens. Het is toch wel wat als je met de feestdagen niet in je eigen omgeving bent en in de zomer blijven we hier vanwege het klimaat liever weg. Wij vroegen naar de opties voor Coral Cay in de najaarsperiode. Omdat we nergens aan gebonden zijn, zijn we in principe erg flexibel. Oktober is fijn, november heerlijk en tussen Sinterklaas en Kerst hadden we ook al goeie ervaringen.

Onze Landlord en Landlady vertoeven zelf gedurende de laatste drie maanden van het jaar in Florida en dan “moeten” ze weer even naar huis omdat de Amerikaanse wet nu eenmaal niet toestaat, dat je zonder visum langer dan drie maanden hier verblijft. Zodoende gaan zij tussen 8 december en 19 januari naar Holland. Of wij geen zin in de villa hadden….Nou zin wel, maar eigenlijk kiezen we vanwege ons budget niet voor deze oplossing. Wij praatten nog een beetje heen en weer en realiseerden ons dat er best wat te vieren was in huize Teleton. Lidy is niet voor niets 65 geworden en Ton 60. En zijn we dit jaar ook niet een mooi rond getal bij elkaar en een nog mooier rond getal getrouwd? Zullen we dan nog eens gek doen? Zullen we dan eens voor één keertje in de bus blazen? Zullen wij hem er dan niet weer eens ouderwetsch flink uit de broek laten hangen? Wij kwamen er uit en zo komt het dat wij deze winter de feest- en verjaardagen in het verre Florida zullen doorbrengen. En dan zien we wel wie er op de koffie komt, we nodigen ze allemaal uit……! We voelden ons nog even heel erg schuldig richting schoonbroer Jan en schoonzus Loes die ons sinds jaar en dag liefdevol met de Kerst in hun grote Zeeuwsche familie opnemen, maar we rekenen er op dat we (tenminste voor één jaartje) dispensatie zullen krijgen…..

Met trots en plezier verwijzen we daarom hier naar de site van Arjan en Ina Snoeij, waar je de foto’s van smaakvol ingerichte hun huis kunt bewonderen. Voor wie niks te vieren heeft en daarom ‘gewoon’ voor het town-house dat zij op Coral Cay verhuren, moeten kiezen: hier vind je die informatie. Vanzelfsprekend kan je hen op hun maildres  a.j.snoeij@planet.nl altijd om meer informatie vragen. Deze informatie is gesponsord door de familie Snoeij en verschijnt in het vervolg verplicht onder ieder blog, dat begrijp je. Het moet immers uit de lengte of uit de breedte komen……!

Wij namen afscheid van Arjan en Ina die, pas laat in de middag, verblind door het laagstaande zonnetje in de korte boks en een shirtje op hun fietsjes naar huis peddelden. Want zo is het leven in Florida! Opgewonden van al die plannen gingen wij met de Chrysler richting het Sweet Tomatoes restaurant. Hier stond weer een rij voor de deur; een gedeelte van het restaurant was even ontruimd omdat een jongetje over zijn nekje was gegaan. Het onderwerp werd diepgaand besproken in de rij, Teleton wilde de details niet weten en dacht slechts aan hoe hij straks zes weken de gebraden haan zal uithangen aan de rand van het zwembad…..Ja, ja…hij weet heus wel dat er in die periode ook wel nachtvorst voorkomt en dat de kinderen met wantjes aan op de schoolbus staan te wachten. Maar hij mag er toch wel van dromen?

Toen na een kwartiertje de Sweet Tomatoes  weer geopend werd, vormden zich lange rijen voor het saladebuffet. Teleton worstelde zich langs de sla, radijsjes, selderij en peentjes knagende gezondheidsfreaks, met Lidy in zijn kielzog. Ze rekenden twee lege dienbladen af en gingen rechtstreeks naar het soepbuffet, waar ze het rijk alleen hadden en een keuze maakten uit de rijke collectie terwijl ze en passant een bordje bloedhete pasta en een puntje pizza meepikten. Aan tafel namen we de mogelijkheden voor de vluchten door. Normaal wachten wij tot we de voordeligste vliegtickets kunnen kopen, kijken dan of de overnachting bij het vliegveld en het parkeren voordelig uitvalt, boeken dan de hele zwik en zoeken er dan pas geschikte accommodatie bij, met dank aan de jarenlange bereidwillige medewerking van de firma www.usafunvacations.nl die ons steeds weer op Cane Island wist te huisvesten. Al vaker hadden we voor de winter naar de vluchten van Air Lingus gekeken, waarmee je de vorstgevoelige hubs in het noorden van de Verenigde Staten vermijdt. Bij thuiskomst ging de laptop aan en het werd: Air Lingus. Vanuit Amsterdam nog wel! De boom in met United die zich met hun dure Economyplusstoelen de markt uitprijzen. Volgens zeggen zit je heerlijk bij de Ieren en het uitzoeken van je stoel, ook op de meest gewilde plekjes, kost een schijntje.  En taxibedrijf de Groen (Nee, het zijn geen Ieren) uit onze woonplaats brengt ons voor 125 euro van en naar Schiphol. Bij Tante Toos en Ome Gerrit vinden we, ook al hebben ze een paar jaar niks van ons gehoord, vast wel weer onderdak. En de koffiebruine franse mademoiselle? Die mag lekker in haar eigen warme garage blijven staan!

We sliepen als roosjes! Vanmorgen vroeg werden we wakker van een hard, klagend geluid dat we nog niet eerder hadden gehoord. Het bleek de kraanvogel te zijn, die hier iedere ochtend zijn territorium afbakent, voor zijn vrouwtje er een uurtje later bijkomt. Maar wat schreeuwde hij vandaag toch? OK: formeel is het nu lente maar dat weet zo’n beest toch niet? Ineens drong het tot ons door; hij miste zijn ochtendboterhammetje! “Rrrrrrrruuuud, rrrruuuuuuud….” riep hij klagend. Pas toen om een uur of kwart over tien bleek, dat hij op Ruud niet meer hoefde te rekenen, droop hij af. Vanavond stond hij in het avondzonnetje aan de overkant van het meer te schransen van een restje bruine bonen van een Mexicaan. En die Ruud maar denken dat ‘ie een vriend voor het leven had! Wij staan er niks van te kijken als hij morgenochtend  ineens ook Miquel kan roepen……..want zo zijn die kraanvogels in Florida!

Daar gingen ze dan…….

En daar gingen ze dan, de vrolijke vakantievriendjes. Drie weken lang woonden ze een paar deurtjes verder en  trokken we zo’n beetje met elkaar op. Samen koffie, samen zwemmen, nou ja dobberen dan, en samen uit eten. Maar ook lekker de vrijheid om je eigen gangetje te gaan. Kopje suiker lenen, hebben jullie nog wat cupjes koffiemelk? Ton, de telefoon/camera/microfoon doet het niet…Kennelijk liepen de vakantievriendjes al vanaf vanmorgen vroeg te spoken, want toen wij het dagelijkse zakje vuil in de container kieperden, kwamen we daar al de verlepte narcissen van Agnes tegen. Where have all the flowers gone……long time passing.

Rond een uur of elf kwamen ze om de koffie.”Alles klaar?” “Nou, nog niet helemaal…..” “Maar jullie moesten toch om elf uur uit checken?” Ze waren een uurtje mis! “Straks komt de schoonmaakploeg….,”dreigde Teleton. “Dus als de sodemieter terug naar huis om de laatste rommeltjes uit de weg te ruimen, sleutel in de locker en wegwezen….” Daar zeg je zo wat, want waar is de code van de locker? Moeiteloos toverde Ruud de hele boekhouding van de reis boven water. Een kilootje of wat vluchtschema’s, de reservering van het hotel in Brussel, de autopapieren, maar niet het formulier met de code van de locker waar de sleutel in opgeborgen moest worden. Ondertussen tijgerde de mevrouw die de woning kwam kuisen al door de straat. “Vijf minuutjes nog”, bedelde Ruud. “Vijf minuutjes”, zuchtte de kamenierster.

Inmiddels was Ruud zich zorgen gaan maken om zijn borg. Teleton verzekerde hem dat dat allemaal prima voor de bakker zou komen, zo lang ze het huis bezemschoon en min of meer vrij van gebruikssporen zouden opleveren, wordt er echt geen geld geïncasseerd. “We zijn helemaal vergeten de vorken en messen te tellen”, stribbelde Ruud nog een beetje tegen. “Ruud, het is hier geen Centerparcs, waar je het eerste uur van je vakantie administratief corvee hebt, het gaat er allemaal heel soepel aan toe”. “En die vlek op de trap zat er ook al”, probeerde Ruud nog even, “zullen we toch maar niet even naar de receptie gaan om het huis samen te controleren….” Teleton sloot de sleutel zorgvuldig in de locker op en vergat stante pede de code. Zo, en dan is er koffie…hier kunnen we niet meer naar binnen!

We keuvelden nog wat na over de vakantie en namen de route naar het vliegveld nog eens door. Eén rechte weg, kan niet fout gaan. Wijze raadgevingen van Teleton om toch vooral zowel Agnes als de volledige pakkage op het perron van Delta te droppen, en dan de auto terug te brengen naar Alamo, werden vastberaden in de wind geslagen. Ieder zijn meug en vooral: vrijheid blijheid. Die laatste uurtjes voor vertrek zijn toch altijd een tikkeltje nerveuzerig. No time is a good time for goodbyes. Maar het komt vast helemaal voor zijn roodkoperen! We knoopten nog even hun autosleutels met tie-ripjes aan elkaar en daar gingen ze dan, de vrolijke vakantie vriendjes. Goeie reis, wel thuis en bedankt voor al die gezellige uurtjes!

Waarin de temperatuur oploopt en de vlammen er uit slaan……

Na weer een onrustige nacht waarin het lichaam van Teleton kokkend en snuivend van de ontsteking in de luchtwegen probeerde af te komen, besloot hij dat het nu genoeg was geweest. Met dank aan de tipgevers Sonja, Ina en Arjan meldde hij zich rillend en zwetend bij de Walk in Clinic. Hier werd hij allervriendelijkst naar de  computer verwezen waar je al je medische gegevens aan kunt toevertrouwen. De Nederlandse belastingaangifte is simpeler, dus dat duurde een stief kwartiertje. Daarna ben je, als je maar koorts genoeg hebt, bereid om alles te tekenen wat ze onder je neus duwen, dus ook het contract van deze kliniek.

Voor de zekerheid rekent de assistente graag even voor de behandeling af. Ondanks dat Teleton nu niet direct het idee had dat hij met zijn kwaal terminaal was, betaalde hij de gevraagde $308. “Neemt u plaats in de wachtkamer, u wordt zo snel mogelijk geholpen.”  Geloof het of niet maar op de televisie was net een tekenfilm van Alice In Wonderland. Weer dat witte konijn, weer die veldmuis…houdt het dan nooit op? De wachtkamer liep vol, net als Ton’s keel, neus en ogen.  Thuis staat een afgesneden watercan van een gallon als kwispedoor onder handbereik, maar hoe doe je dat in een volle wachtkamer? Ik zal er de lezer niet mee vermoeien……

Het is altijd opletten in de wachtkamer in den vreemde, je weet maar nooit hoe ze je naam verbasteren als ze je roepen. Maar de Spaanse assistente maakte er een heel charmante versie van Anthonius van, dus regeerde Teleton direct. Zijn temperatuur werd met één streek over zijn voorhoofd opgenomen, de bloeddruk werd gemeten en ze informeerde belangstellend naar zijn gewicht en lengte, welke data hij haar foutloos oplepelde, maar wel in kilogrammen en centimeters, waar zij dan weer geen chocolade van kon maken….

Ondanks de airco biggelden dikke druppels water van de koorts langs Teleton’s slapen en rug. Dan weer warm, dan weer koud en maar hoesten. Toen de dokter binnenkwam mocht Teleton op de operatietafel plaatsnemen. Een beetje kloppen, een beetje zuchten, zeg eens A en toen kwam het verlossende woord. “Uw longen zijn schoon, maar u heeft wel een bacteriële  infectie aan de onderste luchtwegen. Ik geef u een penicillinekuur van 10 dagen en dan bent u zo weer het ventje. Wilt u nog een receptje voor een hoestdrankje…..?” Wij bedankten de dokter feestelijk voor iets wat we zelf al wisten en rekenden de paarse pillenkuur ook maar direct af zodat wij een uurtje later en $ 323 dollartjes lichter, weer buiten stonden. Verbeeldde ik het me nu, of had ik werkelijk de vlammen uit het betaalapparaat bij de dokter zien komen? Koorts doet rare dingen met een mens…….Thuis lazen we de brief met zeven kantjes instructies nog eens door. Veel drinken en je vooral rustig houden….dat is het motto voor de komende dagen en om de twee tot drie uur tempen.

Laat in de middag werd Teleton toch wat onrustig. Dus piepten we even naar de Walmart en reden we bij de poort recht in de armen van onze vrolijke vakantievriendjes. Zij hadden wel zin om gezellig even mee te gaan, nu het ergste proesten, snuiven, snuiten en hoesten achter de rug is. In de Walmart is een Mac en tegen beter weten in stapten we gezamenlijk binnen voor een snack. Jaren geleden dat we dit hebben gedaan en er was nog niks veranderd. De cola was krachteloos, de franse frites niet te vreten en de twee cheeseburgers verdienden het predikaat voor menselijke consumptie ongeschikt.  Beleefd vroeg Teleton of er misschien ook warm voedsel werd verstrekt in deze Mac. En….mocht dit het geval zijn, zouden de heren dan zo vriendelijk willen zijn een kleine proeve van bekwaamheid af te willen leggen en wel nu? Thank you very much….! Het verzoek viel niet in goede aarde, dat kon je zo al zien aan de lauwe reactie.  De manager kwam er bij.  Zelfde verzoek, zelfde reactie. Teleton bood de koude prak ter controle aan. “ Ies iet cold?’” tjirpte de manager ongelovig. “ Cold? It’s been dead for a couple of hours!”  en dat had Teleton natuurlijk beter niet kunnen doen. Er is nooit een verbeterde uitgave van de cheesburger gekomen, wel boze blikken van achter de balie. Maar al was ‘t ie gekomen, dan had Teleton hem waarschijnlijk nog niet door z’n strot kunnen krijgen want hij heeft de buik weer voor een paar jaar vol met McDonalds. Even had Teleton de neiging om bij het opstaan abusievelijk een volle beker cola om te gooien, maar zo is hij niet opgevoed. Wel heeft hij voor deze keer de tafel niet afgeruimd. Lekker puh…

Wij deden de broodnodige boodschapjes en tuften terug naar huis, waar het maar het toch het best toeven is als je niet helemaal lekker bent. Zoals gebruikelijk wilde Teleton eerst met zijn knokkels tegen het ijzeren kastje met de securitycode tikken, om te voorkomen dat hij een statische snok zou krijgen. Toen zijn hand nog op zeker vijf centimeter van het kastje was, sprong er een enorme vonk over die de tintelingen tot  Teleton’s teennagels deden lopen.  Aan de vlam uit zijn hand te zien, is het temperament wel weer op het oude niveau……nu de temperatuur nog!